Sasinia - się kręci!

Wtorek, 1 października 2019 | Komentarze: 0

2019: ODYSEJA PRUSKA - SASINIA

Ciąg dalszy serialu.

Migawka z wędrówki.

Do wkrótce.

MÓJ PIERWSZY RAZ

Poniedziałek, 9 września 2019 | Komentarze: 3

2019: ODYSEJA PRUSKA - SASINIA

Mój pierwszy raz i od razu na Youtube!  Po latach relacjonowania słowem i fotografią, postanowiłem pokazać swoją wycieczkę po raz pierwszy w formie ruchomych obrazów. Po pięciu miesiącach od wycieczki wreszcie znalazłem czas na to, by zmontować materiał z pierwszego dnia.

Migawka z wędrówki.

Świadom błędów i niedociągnięć tej realizacji, zapraszam niniejszym do obejrzenia. I... tak, wiem, że trzęsie [się ręka] i wiem, że szumi [wiatr]. Postanawiam poprawę i zachęcam do konstruktywnej krytyki.

Do wkrótce.

2019: ODYSEJA PRUSKA - SASINIA [D4]

Poniedziałek, 8 kwietnia 2019 | Komentarze: 0

O ZAMKU, PEWNEJ BITWIE I BABACH

Migawka z wędrówki.

Czwarty dzień to dzień powrotu. Pociąg z Iławy, na który zamierzam zdążyć odjeżdża wczesnym popołudniem, więc mam pół dnia, na zobaczenie jeszcze tego i owego w tym rejonie. A jest tu co zobaczyć i o czym opowiedzieć.

Poranek w okolicy Łążyna.

Łążyn - grodzisko.

Prątnica - kościół.

Lubawa - zamek?

Lubawa - grodzisko?

...WIĘCEJ SŁÓW I OBRAZÓW ZNAJDZIESZ TRADYCYJNIE NA KOLE.

ZAPRASZAM.

Do wkrótce.

2019: ODYSEJA PRUSKA - SASINIA [D3]

Niedziela, 7 kwietnia 2019 | Komentarze: 0

ZASKAKUJĄCE ZWROTY AKCJI

Migawka z wędrówki.

Dzień trzeci mojej wycieczki zaskakuje mnie najpierw budzeniem, którego nie zamawiałem, a następnie nieoczekiwaną zmianą planów. Miałem jechać na wschód i południe, a pojadę na zachód. Ale najpierw pokręcę się po okolicy i, mimo wszystko, będzie pięknie. A grodzisk dziś będzie dostatek.

Poranek nad jeziorem Dąbrowa Mała.

Stare Miasto - Długi Gród.

Dąbrówno - krzyżacki gródek strażniczy.

Lesiak - grodzisko.

Łążyn - kolacja.

...WIĘCEJ SŁÓW I OBRAZÓW ZNAJDZIESZ TRADYCYJNIE NA KOLE.

ZAPRASZAM.

Do wkrótce.

2019: ODYSEJA PRUSKA - SASINIA [D2]

Sobota, 6 kwietnia 2019 | Komentarze: 0

Z WIATREM I POD WIATR

Migawka z wędrówki.

Drugi dzień przygody z Sasinią. Od rana, a w zasadzie od nocy do wieczora silny wiatr, co przy zmiennym kierunku jazdy w jednej chwili pomaga, w innej wręcz zatrzymuje. Zaczynam od nadrobienia pewnej zaległości z dnia poprzedniego. Potem jest jeszcze lepiej i ciekawiej.

Śniadanie na Dachu Sasinii.

Ostróda - zamek.

Ostróda - Polska Górka.

Durąg - cmentarz.

Domkowo - grodzisko.

...WIĘCEJ SŁÓW I OBRAZÓW ZNAJDZIESZ TRADYCYJNIE NA KOLE.

ZAPRASZAM.

Do wkrótce.

2019: ODYSEJA PRUSKA - SASINIA [D1]

Piątek, 5 kwietnia 2019 | Komentarze: 2

NA ZAJĘCZEJ ZIEMI

Migawka z wędrówki.

Pierwszy dzień podróży to dojazd pociągiem z Gdańska do Iławy i przejazd stamtąd nad Drwęcę, za którą rozpościera się dawna Ziemia Sasinów. Dziś odwiedzam relikt jednego z ciekawszych i chyba najpotężniejszych grodów sasińskich oraz kilka innych ciekawych miejsc.

Iława.

Rożental.

Glaznoty.

Sassenpile.

Góra Dylewska.

...WIĘCEJ SŁÓW I OBRAZÓW ZNAJDZIESZ TRADYCYJNIE NA KOLE.

ZAPRASZAM.

Do wkrótce.

TAM, GDZIE MIESZKAJĄ BOGOWIE

Czwartek, 23 sierpnia 2018 | Komentarze: 2

Noc nie należała do najspokojniejszych. Zaczęło się koło północy. Chyba zerwał się lekki wiatr. Nie słyszałem go, ale z koron drzew zaczęły spadać... nie wiem... gałązki?, żołędzie? buczyna?. Zanim dolatywały do ziemi kilkakrotnie uderzały o liście. Co większe gałęzie łamały się spadając. Nie jestem jakoś specjalnie wrażliwy, ale tym razem to bardzo mi przeszkadzało.

Skrzypienie drzew, szum wiatru w koronach, trzask łamanych gałęzi to były według Prusów oznaki obecności boga lasu - Medinisa. Był on bardzo ważnym bóstwem w wierzeniach pruskich, opiekował się bowiem lasem, który żywił i bronił ludzi. Niejeden kronikarz polski, czy krzyżacki zauważał, że krainy pruskiej bronią nie tyle grody i zbrojni, ile nieprzebyte lasy, jeziora i bagna. Podsumowując, można powiedzieć, że odwiedził mnie dziś Medinis. Pytanie, czy roztaczał opiekę nad małym człowiekiem, czy próbował przepędzić obcego z Wielkiej Puszczy.

To jednak nie koniec nocnych przygód. Chyba wybrałem na nocleg ulubioną stołówkę dzików. W efekcie podchodziły do obozu trzykrotnie w ciągu nocy. Rycie, chrupanie, mlaskanie i chrumkanie nie dawało mi spać. Za każdym razem musiałem w końcu wstać i je przepłoszyć. Ale wracały. Nigdy więcej noclegów w buczynie. To też są niezwykłe stany emocjonalne... tylko trochę inaczej niezwykłe.

Migawka z wędrówki.

Nad ranem chyba wszystko się uspokaja, bo przysypiam na dłużej. Budzik nastawiony na szóstą wyrywa mnie z hamaka. To znaczy wyrywa. Bez przesady. Gdy dzwoni budzik zawsze wydaje mi się, że strzelają, ale nie zrywam się na równe nogi, tylko leżę, jak zabity. Przykładam się jeszcze na pięciominutową drzemkę. Dziki zapewne już ułożyły się do snu po nocnych harcach.

W sypialni.

Wreszcie wstaję i idę nad jezioro zmyć resztki tego słabego i rwanego snu. Noce już chłodne. Zaledwie 8 stopni na plusie. Lato przemija. Słońce oczywiście już nad horyzontem, ale resztka mgieł jeszcze na jeziorze.

Jezioro Jełguń.

W łazience.

Jezioro Jełguń.

Powrót z Jełgunia, ze względu na czas, planuję zrealizować w głównej mierze asfaltem. Plan planem, a życie rzycią. Asfalt prowadzący w kierunku jeziora Łańskiego i dalej wzdłuż jego wschodniego brzegu kończy się nagle na półwyspie Lalka. Dalej piach aż do krajowej 58-ki. To nie tak znowu daleko, ale chwile prowadzenia skutecznie mnie opóźniają, a Agnieszka na pewno czeka z kawą na mnie.

Gdzieś w okolicy Dzierzgunki.

Jesień? Już?

Najpierw zaczynam słyszeć drogę krajową. Chwilę później wyjeżdżam z lasu i w oddali widzę jakąś wieś.

Cywilizacja!

Okazuje się, że to Kurki. Dziś niepozorna wieś nad Łyną, ale w średniowieczu ważny ośrodek kultu - Kurkesadel [dosłownie siedziba Kurko]

Kurki.

Podjeżdżam do kościoła zlokalizowanego w najwyższym punkcie wsi.

Kurki - kościół....

Najprawdopodobniej w miejscu, gdzie dziś stoi kościół, we wczesnym średniowieczu znajdowało się jedno z ważniejszych miejsc kultu sławionej przez Prusów bogini urodzaju - Kurko [Curche]. Świętym zwierzęciem Kurko był... dzik. No i teraz dopiero do mnie dociera. W nocy, poza bogiem lasu, nawiedzała mnie Kurko pod postacią dzika.

Tablica na kościele.

I już wiem, że Łyna blisko. Podobnie, jak w Borach Tucholskich, co wioska nad rzeką, to tablica informująca, że Karol Wojtyła płynął tędy kajakiem. A o tym, że ja jechałem rowerem nie ma nic. No ale ja święty to nie jestem. A wracając do Prusów, w nazwach wielu okolicznych jezior i wsi zachowały się nazwy staro-pruskie, jak wspomniane Kurki, ale też Kiernoz, czy Maróz. Również nazwę nieodległego jeziora Świętego badacze wyprowadzają [oczywiście znaczeniowo] jeszcze z okresu pruskiego.

Teraz wracam do Ameryki, co zobrazuję zdjęciem wprawdzie wczorajszym, ale dziś wyglądało to niemalże tak samo.

Foto z wczoraj, ale pasuje.

...WIĘCEJ SŁÓW I OBRAZÓW ZNAJDZIESZ TRADYCYJNIE NA KOLE.

ZAPRASZAM.

Do wkrótce.

TAM, GDZIE MIESZKAJĄ BOGOWIE

Środa, 22 sierpnia 2018 | Komentarze: 2

Drugiego dnia pobytu, korzystając z przepustki ze szpitala wybieram się do nieistniejących wsi w południowej Warmii. Dlatego, że skrawki historii kryją się wszędzie. I czekają na mnie.

Migawka z wędrówki.

Po obiedzie namówiony przez Agnieszkę wyruszam na rower. Trochę dalej niż wczoraj. Pierwszą i jedyną zamieszkaną wsią na mojej trasie są Gryźliny. Tu zaopatruję się w wodę i odwiedzam wzniesiony w drugiej połowie XVI wieku kościół pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny i św. Wawrzyńca.

Niedaleko za Gryźlinami melduję się na bramie do lasu.

Dalej jadę przez uroku pełną Puszczę Napiwodzko - Ramucką, będącą częścią niegdysiejszej Wielkiej Puszczy, zwanej czasami Galindzką.

Wyznaczona trasa prowadzi mnie prosto na most nad Łyną. Most, którym kiedyś rzekę pokonywała droga do wsi Sójka i Jełguń. Dlaczego czas przeszły? Otóż most ten, podobnie, jak wspomniane wsie, nie istnieje. Spalił się. Taaaa, SIĘ spalił! Pozostały jedynie przyczółki. Liczę jednak, że i bez mostu dam radę pokonać Łynę w tej okolicy.

Przeprawa.

Osada, po której pozostał jedynie bruk, resztki fundamentów i przyczółki mostu, pierwotnie występowała pod pruską nazwą Estrich, zachowaną częściowo w nazwie pobliskiego jeziora Ustrych. Polska nazwa wsi - Soyka [później Sójka] pochodzi prawdopodobnie od nazwiska młynarza, którego młyn pracował na Łynie przy przeprawie.

Docieram do kolejnej Wsi, Której Nie Ma. Drugiej takiej na dzisiejszej trasie. Teren wsi, będący dziś jedynie łąką, oglądam w świetle niskiego już słońca. W cieniu w zasadzie.

Z uwagi na wilgoć i masę komarów, obóz zakładam kilkanaście metrów stąd w wysokim lesie bukowym. Potem spożywam kolację nad wodą. Ognisko rozpalam w celu li tylko rekreacyjnym. Ot taki kaprys.

Nad jeziorem Jełguń. 

...WIĘCEJ SŁÓW I OBRAZÓW ZNAJDZIESZ TRADYCYJNIE NA KOLE.

ZAPRASZAM.

Do wkrótce.