TRZY MOSTY / TRZY MGNIENIA WIOSNY [Gdańsk - Żukowo - Gdańsk]

Niedziela, 8 marca 2015 | Komentarze: 1

Krótka pętla z Gdańska w kierunku Żukowa w celu obejrzenia z bliska trzech mostów kratownicowych nad Radunią i jej dopływem - Słupiną oraz poszukania pierwszych oznak wiosny. Pogoda dopisuje. Słonecznie i ciepło. Czuć wiosnę...

Ruszam z Ujeściska o godzinie 0600. Jeszcze szaro. Świecący na zachodzie Księżyc prowadzi mnie do Otomina. Wieś Otomin okrążam łukiem. Zatrzymuję się przy mijanym bagienku, będącym w rzeczywistości zarośniętą zatoką jeziora Otomińskiego. Podpatruję głośno nawołujące żurawie - pierwsze mgnienie wiosny.

Żurawie pod Otominem.

Jezioro Otomińskie.

Przez Las Otomiński kieruję się na zachód czarnym szlakiem pieszym.

Krzyżówka szlaków i, w głębi, zjazd nad Radunię.

Wąwozem, stromą ścieżką zjeżdżam w dolinę Raduni. Rzekę przekraczam drewnianą kładką.

Kładka nad Radunią.

Dalej przez Łapino Kartuskie i Przyjaźń...

Przyjaźń. Kościół pw. św. Jana Ewangelisty.

...dojeżdzam do Rutek. Tu oglądam pierwszy most kratownicowy.

Rutki. Most kratownicowy na linii 229.

Budowa linii kolejowej numer 229 z Pruszcza Gdańskiego, przez Żukowo, do Kartuz została ukończona w połowie roku 1886. Na przełomie XIX i XX wieku uruchomiono kolejne jej odcinki przez Lębork do Łeby. Most kratownicowy którym linia 229 pokonuje Radunię, a właściwie sztuczny zbiornik stworzony przez spiętrzenie wód rzeki przez elektrownię Rutki, został oddany do użytku jesienią 1886 roku. Składa się z trzech kratownicowych przęseł [w tym środkowego łukowego] posadowionych na dwóch filarach. Od początku lat 90-tych XX wieku filary mostu służyły trójmiejskim wspinaczom.

Rutki. Most kratownicowy na linii 229.

Przekroczywszy most schodzę stromym zboczem z drugiej strony na biegnący brzegiem Raduni niebieski szlak pieszy i nim, trochę jedąc, trochę prowadząc, docieram do Żukowa.

Rutki. Szlak u stóp mostu.

W Żukowie zamierzam zobaczyć drugi most kratownicowy. Podobny do tego w Rutkach, lecz większy i młodszy.

Żukowo. Most kolejowy.

Most na magistrali węglowej Śląsk - Gdynia został wzniesiony w latach 1929-1930. Składa się on z trzech 30-metrowych kratownicowych przęseł posadowionych na dwóch kilkunastometrowych filarach. Pod mostem przepływa rzeczka Słupina będąca dopływem Raduni.

Żukowo. Most kolejowy nad Słupiną.

W Żukowie oglądam jeszcze kościoły:...

...Świętego Jana...

...oraz...

...Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny.

...a także dawną papiernię klasztoru sióstr norbertanek istniejącą tu prawdopodobnie już w 1600 roku, a w latach 20-tych XX wieku przekształconą w młyn zbożowy i piekarnię. Słońce zaczyna mocno przygrzewać. Dalej postanawiam jechać bez czapki pod kaskiem. To  drugie mgnienie wiosny.

Żukowo. Młyn - dawna papiernia.

Opuszczam Żukowo drogą gruntową biegnącą wzdłuż Raduni w kierunku wsi Otomino. Po drodze na nadrzecznych łączkach masa przebiśniegów, które bidulki nie mają czego przebijać. Trzecie mgnienie wiosny. Kawałek za Otominem dojeżdżam do Starej Piły. Tu spotykają się dwie interesujące mnie od jakiegoś czasu linie kolejowe: wspomniana linia 229 z 1886 roku - Pruszcz - Kartuzy oraz linia 234 z 1914 roku - Wrzeszcz - Stara Piła. O tej drugiej linii więcej w relacji z wędrówki Po torze, po torze, po torze, przez most.

Stara Piła. Wiadukt nad zbiegającymi się nieczynnymi liniami kolejowymi.
Foto z maja 2013.

Od Starej Piły trasa pokrywa się w wędrówką Kolej na Starą Piłę . Przede mną Niestępowo i trzeci most kratownicowy.

Niestępowo. Widok na nasyp kolejowy lini 234 i most.

Niestępowo. Wiadukt.

I dla porównania:

Niestępowo. Wiadukt. Foto z maja 2013.

Niestępowo. Most nad Radunią.

Most w Niestępowie, będący zapewne rówieśnikiem całej linii 234, został wysadzony prawdopodobnie 18 marca 1945 roku przez wojska niemieckie i odbudowany pięć lat po wojnie. Most mniejszy od poprzednio odwiedzonych. Jedno łukowe przęsło kratownicowe osadzone na przyczółkach łączy dochodzące do samej rzeki nasypy. I nasypy poprzez swoją wysokość właśnie są tu tym, co robi największe wrażenie.

Z Niestępowa przez Sulmino, Otomin i Szadółki wracam do domu.

Do wkrótce.