SENTYMENTALNIE [Kaszuby - Dzień 1]

Piątek, 22 maja 2015 | Komentarze: 0

Majowy długi weekend przypadł mi w tym roku pod koniec, a nie tradycyjnie na początku miesiąca. Wybraliśmy się z przyjaciółmi na rodzinne rowerowanie po okolicach Ostrzyc. Pierwszego dnia [w zasadzie późnego popołudnia] wybraliśmy się z Koszowatki, gdzie mieszkaliśmy, przez Ostrzyce do Brodnicy Dolnej. Dla mnie i Agnieszki była to przejażdżka sentymentalna. To tu się poznaliśmy 18 lat temu.

Moja rowerowa rodzinka w Brodnicy Dolnej.

Na „naszym miejscu” w Brodnicy Dolnej.

Ja i moje szczęście.

Nasza najmłodsza rowerzystka.

Do wkrótce.

DO PRACY PRZEZ MŁODE MIASTO

Poniedziałek, 11 maja 2015 | Komentarze: 0

Mając kilkadziesiąt minut zapasu urozmaiciłem sobie dojazd do pracy wizytą w Młodym Mieście. Ta nowa dzielnica Gdańska rodzi się powoli na terenie postoczniowym w pięknym otoczeniu starych budynków stoczniowych z jednej strony i blaszanką Europejskiego Centrum Solidarności na tle panoramy miasta z drugiej.

Na wysokości ulicy 3 Maja zjeżdżam ze standardowej ścieżki dojazdowej do pracy. Przejeżdżam ścieżką pięknie położoną nad Dworcem Głównym i zatrzymuję się przy wiaduktach na wysokości Bramy Oliwskiej. Na pierwszym planie wycięty podczas remontu w 2011 roku oryginalny element „żółtego wiaduktu” [nie wiedzieć czemu pomalowany na czerwono]. Wiadukt jest bodajże najstarszym wiaduktem w Gdańsku. Powstał w 1907 roku z elementów wyprodukowanych w hucie żelaza Friedenshütte [obecnie Nowy Bytom]. W drugim planie wyremontowany „żółty wiadukt”. W głębi nowy biały wiadukt, stanowiący połączenie Alei Zwycięstwa z Nową Wałową - główną arterią Młodego Miasta.

Nowym wiaduktem wjeżdżam do Młodego Miasta. Jezdnia wąska, żadnego miejsca dla roweru, czy pieszego. Tu chyba rowerem nie wolno. Ale jeśli nie tędy, to którędy?! Żółtym, a potem schodami?! No chyba nie! Trochę kręcę się po stoczni.

Oczywiście odwiedzam historyczną bramę nr 2. Zdejmuję ją z radiowozem milicyjnym na pierwszym planie i blaszanką ECS-u w tle. Ostatnio byłem tu w zupełnie innych okolicznościach. Patrz link na końcu.

Opuszczając teren stoczni skręcam jeszcze na chwilę w dostępną jedynie w małym fragmencie ulicę Podstoczną. Większa jej część znajduje się na terenie Gazowni. Niezwykłe wrażenie robi sąsiedztwo dwóch budynków mieszkalnych. Nie chciałbym jednak mieć na co dzień takich niezwykłych wrażeń.

Następnie już pośpiesznie jadę do pracy, a Tobie polecam obejrzenie innych zdjęć popełnionych przez mnie na terenie Stoczni Gdańskiej i w okolicy na blogu Z przymrużeniem oka.

Do wkrótce.

NORDO TY MOJA! [Swarzewo - Krokowa - Swarzewo]

Sobota, 25 kwietnia 2015 | Komentarze: 0

Po poprzedniej, przyjemnej i udanej wycieczce starotorzem z Pszczółek do Żelisławek i dalej do Sobowidza spodobało nam się jeżdżenie śladem nieistniejących kolei. Korzystając z coraz silniej wybuchającej kolorem i zapachem wiosny, wybraliśmy się na kolejną wycieczkę po torach. Kociewie zamieniliśmy na Kaszuby, północne Kaszuby zwane Nordą. Ostatnio byłem w tym rejonie w 2006 roku i pamiętam, że podobały mi się te tereny. Dzisiejsza trasa wiedzie ścieżką rowerową wybudowaną na starotorzu relacji Puck - Krokowa. Wyruszyliśmy z Gdańska o godzinie 0830 w tym samym składzie, co poprzednio, tym razem jednak samochodami. Wystarczy przygód z pakowaniem ośmiu rowerów do pociągu.

O godzinie 1000, po rozwiązaniu pewnego problemu przy pomocy szlifierki kątowej oraz wypakowaniu rowerów, wjeżdżamy na szlak przy stacji Swarzewo. Dawno już minęły czasy świetności budynku dworcowego, którego okna z wytłuczonymi szybami, pozabijane są płytą OSB. Szkoda, bo można by było wykorzystać go turystycznie.

Mapa trasy.

Po około dwóch kilometrach zatrzymujemy się na wspólne, pamiątkowe, jak to określił Ryszard, selfie z wiatrakami.

Ekipa w Swarzewie.

Chwilę później ruszamy w luźnym szyku na zachód.

Na trasie.

Stację Łebcz mijamy, by po kilku minutach zatrzymać się w Starzyńskim Dworze.

W Starzyńskim Dworze.

Tu śniadamy,...

W Starzyńskim Dworze.

...relaksujemy się w promieniach wiosennego słońca...

W Starzyńskim Dworze.

...i zdobywamy wiedzę o atrakcjach na trasie.

W Starzyńskim Dworze.

Po czym ruszamy dalej.

Na trasie.

Mijamy Radoszewo...

Radoszewo.

...i zatrzymujemy się w Kłaninie, gdzie planista Ryszard wyznacza cele na jedną z następnych wędrówek.

W Kłaninie.

Po krótkim postoju, przewinięciu i napojeniu Marysi, postanawiamy zjechać ze ścieżki, by odwiedzić pałac wzniesiony w połowie XVII wieku i mocno przebudowany w końcu XIX wieku. Przedwojennymi właścicielami majątku była rodzina Grass [krewni Güntera].

Kłanino. Pałac.

Oglądamy też ruiny zabudowań folwarcznych.

Kłanino. Na terenie folwarku.

Ryszard [zdaje się, że główny bohater moich zdjęć] ponownie namierza cel.

Ogniomistrz Ryszard.

Kawałek za Kłaninem Marysi kończy się prąd. Pochylam więc fotelik, żeby główka nie leciała do przodu. Świetna funkcja fotelika Hamax.

Ty mnie wieziesz, a ja śpię.

Trzeci etap wędrówki doprowadza nas do Krokowej, gdzie na końcu ścieżki Ryszard robi nam rodzinne zdjęcie z wiosną w kadrze. Marysia wyczuła bliski postój i się ocknęła.

Krokowa. Koniec trasy.

Oglądamy kościół p.w. św. Katarzyny Aleksandryjskiej...

Krokowa. Kościół p.w. św. Katarzyny Aleksandryjskiej.

...i wjeżdżamy na teren pałacu.

Krokowa. Pałac.

Dziatwa szaleje w Krokolandii...

Krokolandia.

...a ja z Ryszardem, który jednym uchem tkwi w pracy,...

Praca w pięknych okolicznościach pałacowego parku.

...robimy rekonesans okolicy.

Krokowa.

Krokowa.

Krokowa.

Von Krockow?

Ostatecznie lądujemy wszyscy na kocu piknikowym.

Piknik w Krokowej.

Po ponad godzinnym popasie ruszamy w drogę powrotną.

Powrót długą i prostą ścieżką krokowską.

Po drodze postanawiamy jeszcze zjechać ze ścieżki w Starzyńskim Dworze, by obejrzeć wyjątkowy pomnik żołnierza radzieckiego. Jego wyjątkowość polega na tym, że wojak nie jest przedstawiony jako uzbrojony, dumny gieroj zdobywca lecz jako zmęczony wojną jeniec z rezygnacją wbijający wzrok w ziemię i zaciskający w niemym geście pięść za plecami.

Upamiętnia on żołnierzy radzieckich w niewoli niemieckiej, których wykorzystywano do niewolniczej pracy w majątku Grassów, a więziono w położonej nieopodal pomnika stodole.

Starzyński Dwór. Przy pomniku umęczonego gieroja.

Pół godziny później dojeżdżamy do Swarzewa. Pakujemy rowery na samochód i zadowoleni wracamy do Gdańska.

Do wkrótce.

SPRAWDZIAN! [Pszczółki - Sobowidz - Pszczółki]

Niedziela, 12 kwietnia 2015 | Komentarze: 0

Korzystając z pierwszych naprawdę ciepłych chwil tej wiosny postanowiliśmy wyruszyć dwiema [pierwotnie miały być cztery] rodzinami na wycieczkę z Pszczółek do Sobowidza. Poza niewątpliwym aspektem wypoczynkowo - relaksacyjnym, miał to być sprawdzian kondycji rowerowej naszej młodzieży oraz wytrzymałości Marysi na dłuższe siedzenie w foteliku rowerowym. Wszystko to celem właściwego planowania wędrówek w przyszłości. Młodzieży oczywiście nie zdradziłem pobocznego celu wędrówki, bo byłyby komentarze w rodzaju: Jak to? Sprawdzian? W sobotę?!

Wychodzimy przed dom o godzinie 0900 przy 10 kreskach na termometrze. Znajomi już czekają. Po zaopatrzeniu się w płyny w pobliskim sklepie ruszamy do centrum na dworzec. Tam kupujemy bilety [wychodzi po 5 dych na rodzinę - razem z powrotem będzie stówa - samochodem byłoby czterokrotnie taniej]. Przyjeżdża pociąg i dość sprawnie ładujemy się z ośmioma rowerami do przedziału bagażowego. Uprzedzam konduktora, że w Pszczółkach będziemy się ewakuować i żeby wstrzymał konie. Podziękował i oddalił się na początek składu udając, że nie widzi pasażerów delektujących się w przejściu piwem i papierosami. Standard polskich podróży pociągiem.

W Pszczółkach oglądamy z siodełek kościół parafialny pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa wzniesiony na przełomie lat 20 i 30 ubiegłego wieku, mijamy wyjątkowy, bo drewniany sklep z kropkowanym owadem w logo i kawałek dalej wjeżdżamy na niespełna 4-kilometrową ścieżkę rowerową zbudowaną za jedyne 1,3 mln złotych na starotorzu kolei relacji Pszczółki - Kościerzyna.

Na ścieżce.

Linia kolejowa Pszczółki - Skarszewy - Kościerzyna powstała w latach 1884-1885 roku w ramach budowy Królewskiej Kolei Wschodniej. Odcinek Pszczółki - Sobowidz oddano do użytku 1 października 1884 roku. 1 kwietnia 2000 roku odbył się ostatni kurs pociągu osobowego Tczew – Skarszewy. Ruch towarowy zawieszono w 2002. W 2008 PKP przekazało linię samorządom i w 2009 rozebrano tory. Rok później zbudowano wspomnianą i przejechaną ścieżkę rowerową. Jest piękny plan, by dociągnąć ją do Skarszew. Wtedy wycieczkę po starotorzu można by przedłużyć do bodajże 25 kilometrów. Niestety jest to pieśń odległej, jak sądzę, przyszłości.

Minąwszy Autostradę Bursztynową, dojeżdżamy do miejsca, gdzie drzewiej wysiadali pasażerowie udający się do Żelisławek. Dziś w tym miejscu są stoliki z planszami do szachów oraz chińczyka. My nie gramy - my śniadamy. Pyszną kawką popijamy rozpływającą się w ustach babkę upieczoną wczoraj przez Agnieszkę z pomocą Janka.

Na stacji Żelisławki/Senslau.

Na dawnej stacji Żelisławki Marysia poznaje nowy element przyrody ożywionej.

Na stacji Żelisławki/Senslau. Marysia tropi gada.

Na stacji Żelisławki/Senslau. Marysia tropi gada.

Po krótkim popasie jedziemy do "centrum" Żelisławek, ale przed odjazdem robimy jeszcze pamiątkowe zdjęcie rodzinne.

Na stacji Żelisławki/Senslau.

W Żelisławkach mijamy widoczną z daleka, starą gorzelnię z 1912 roku i zatrzymujemy się przy lapidarium, w którym wyeksponowano kamienie nagrobne oraz graniczne zwiezione w okolicy. Niestety posesji broni pies [jak mówi Marysia "łał"]. Pies rozmiaru XL + nikogo w domu = oglądamy przez płot.

Żelisławki. Lapidarium.

Żelisławki. Lapidarium.

Po przeciwnej stronie ulicy, widzimy pałacyk. Wjeżdżamy na teren. Pałacyk wzniesiono prawdopodobnie w XVIII wieku, a ostatecznego kształtu nabrał w początkach XIX wieku. Obecnie obiekt jest siedzibą lokalnej placówki Instytutu Uprawy, Nawożenia i Gleboznawstwa w Puławach.

W Żelisławkach przed pałacem.

W pakiecie z pałacem należy obejrzeć miejsce [niestety już tylko miejsce] po rodzinnym grobowcu niegdysiejszych właścicieli majątku. Dziś lokalizację grobowca wskazuje aleja i krąg dębów oraz większe i mniejsze głazy rozrzucone w bezładzie po zeszpeconym terenie.

W Żelisławkach przy nieistniejącym grobowcu.

Opuszczając Żelisławki oglądamy się podziwiając panoramę wsi.

Żelisławki. Po lewej widać kępę dębów wśród których stał grobowiec. Po prawej współczesny kościół.

Przecinamy szosę Pszczółki - Sobowidz i gruntową, wyboistą drogą dojeżdżamy do Świetlikowa noszącego przed wojną nazwę Lichtenstein, jak małe alpejskie księstwo nad Renem. Walutą Lichtensteinu jest frank szwajcarski o czym, żeby nie psuć sobie i innym humoru, podczas wycieczki nie wspominam.

W drodze.

W Świetlikowie dwukrotnie zmienia nam się nawierzchnia. Najpierw grunt ustępuje brukowi, następnie wjeżdżamy na asfalt. Dwukrotnie też przekraczamy dawną granicę Wolnego Miasta Gdańsk. Pierwszy raz jeszcze na gruntowej drodze z Żelisławek, kiedy to wjeżdżamy z WMG do Polski. Drugi raz między Świetlikowem, a Sobowidzem, gdzie znajdowało się przejście graniczne z punktem celnym [Zollhaus]. Dziś jedynym śladem świadczącym o historii tego miejsca jest betonowa podstawa szlabanu na skraju lasu.

Z uwagi na wyrażane przez młodzież silne parcie na obiecany piknik w Sobowidzu, zapomniałem zrobić pamiątkowego zdjęcia na przejściu granicznym. Wjeżdżamy z powrotem do Wolnego Miasta i kierujemy się do nieodległego już Sobowidza.

We wsi wjeżdżamy na znane nam już starotorze relacji Pszczółki - Kościerzyna. Jest tu kilkaset metrów ścieżki rowerowej, którą mijamy zamieszkany budynek stacji kolejowej.

Sobowidz. Stacja kolejowa i ścieżka między peronami.

Przecinamy rzeczkę Stynę...

Sobowidz. Widok z mostu na Stynie.

...zajeżdżamy na chwilę pod wieżę widokową, z której wypatrujemy plac zabaw. Tam postanawiamy zrobić dłuższy popas piknikiem zwany. Co ciekawe najbardziej zmęczeni wykazują największą aktywność na znajdujących się na placu zabaw urządzeniach. Ja po spożyciu małego co nieco, dokonuję rekonesansu po okolicy.

Oglądam:

Sobowidz. XIX-wieczny młyn na Stynie spalony w 1996 roku.

Sobowidz. Młyn na Stynie.

Sobowidz. Pałac na fundamencie zamku krzyżackiego.

Sobowidz. Pałac na fundamencie zamku krzyżackiego.

Sobowidz. Pałac na fundamencie zamku krzyżackiego.

Sobowidz. Pałac na fundamencie zamku krzyżackiego.

Sobowidz. Fragmenty zachowanych średniowiecznych murów zamku krzyżackiego.

Po dłuższym postoju ruszamy w drogę powrotną. Z myślą o młodszej części ekipy modyfikuję trasę, która miała nas zaprowadzić drogami gruntowymi do wsi Klępiny i Ulkowy. Zamiast tego prowadzę szosą przez Żelisławki Małe do Żelisławek. Stamtąd zjazd ścieżką na starotorzu do Pszczółek. Jeszcze pamiątkowe zdjęcie z podziękowaniem za mile spędzone chwile "w siodle" dla Piotra, Ewy, Alicji i Ryszarda i ruszamy na pociąg.

Zagadka dla obecnych na zdjęciu: Gdzie jest gruszka?

Tu wyjaśnię dlaczego pociągiem, a nie samochodami. Wiadomo, że nie chodziło o moją znaną wszem i wobec sympatię dla polskich przewoźników regionalnych. Chodziło o to, że nasze dzieci nie miały jeszcze niewątpliwej radości podróżowania tym środkiem lokomocji... no w każdym razie świadomie [w wieku, kiedy byliby tego świadomi]. Uznałem, że może to być dla nich w jakimś sensie atrakcyjne. Nie wiadomo kiedy znowu się przydarzy.

Ten sposób podróżowania taką ekipą w zasadzie nie jest godny polecenia z kilku przyczyn. Po pierwsze, jak już wspomniałem, samochodem wyszłoby czterokrotnie taniej. Po drugie pakowanie się do pociągu z ośmioma rowerami i dziatwą, na którą trzeba uważać nie należy do najłatwiejszych. Po trzecie można doznać uszczerbku na zdrowiu. Po powrocie do Gdańska zdążyliśmy wypakować tylko cztery rowery. Na piątym obsługa pociągu zamknęła drzwi i pociąg ruszył. I nie chce mi się wierzyć, że nas nie zauważyli. Na szczęście po naszym głośnym na cały dworzec proteście zatrzymali się i wypuścili resztę.

Post scriptum:

Żadne zwierzę nie ucierpiało podczas niniejszej wycieczki.

Do wkrótce.

TEST TERENOWY [Gdańsk - Leźno - Gdańsk]

Sobota, 28 lutego 2015 | Komentarze: 0

Sebastian zaproponował popołudniową przejażdżkę w okolice Sulmina. Postanowiłem zafundować nowemu rowerowi pierwszy test terenowy, bo od kiedy go mam, jedyna moja aktywność polega na dojazdach asfaltem do pracy. Test ma za zadanie dowieźć [bo byłem tego pewien], że decyzja o zmianie systemu hamowania z vałek na, niepodatne na warunki drogowe i atmosferyczne, tarcze, była decyzją słuszną i sprawdzić [bo było niewielkie wahanie], czy właściwą była decyzja o wyborze ramy 19- calowej, mimo, że sięga ona klejnotów rodowych stojącego nad nią autora relacji. Krótko pisząc liczyłem na błoto i nierówności i dostałem błotem po nierównościach.

Zdecydowałem się na zamieszczenie na blogu tej mikrorelacji, ot tak na dobry początek. Zdjęć nie robiłem, więc będę posiłkował się obrazami z 2013 roku. Bo relacja bez obrazu to...

Ruszamy z Ujeściska przez Szadółki, Otomin do wspomnianego Sulmina. Tam krótki postój i rozmowa o Gralathach i ich grobowcu, który odwiedzałem w 2013 roku i jedziemy dalej do Leźna.

W Leźnie oglądamy z dystansu ładny budynek dawnego dworca na trasie kolei staropilskiej, o której możesz poczytać w moich relacjach z wędrówek: Po torze, po torze, po torze, przez most oraz Kolej na Starą Piłę.

Leźno. Budynek dawnego dworca kolejowego. Foto z 2013.

W Leźnie chcę Sebastianowi pokazać fragmenty starych szyn z 190X roku [ostatnia cyfra nie zachowała się].

Leźno. Szyny z początku ubiegłego wieku. Foto z 2013.

Leźno. Drugie życie zabytkowych szyn. Foto z 2013.

Niestety, widocznej na zdjęciach sprzed półtora roku, konstrukcji, zbudowanej z szyn już nie ma. Chyba ktoś dokonał cudownego przemienienia w wino!

Z Leźna jedziemy przez Bysewo do Kokoszek, gdzie zgodnie stwierdzamy, że nie będziemy pakować się w ruchliwą Kartuską, lecz wybieramy przejazd ścieżką [czarnym szlakiem pieszym] w kierunku jeziora Otomińskiego. Kilometr dalej odbijamy na wschód i przez Kiełpino, wiadukt nad Obwodnicą i Szadółki wracamy na Ujeścisko w półmroku wieczornym. Pakuję kanapki i ruszam do pracy na nocną zmianę.

Wynik testu. Zgodnie z przypuszczeniami, jazda w dziesięciocentymetrowym błocie na buksującym kole, co często zdarzało mi się na Autorze i skutecznie dezaktywowało jego hamulce, tu nie ma na nie najmniejszego wpływu. Mimo błota gromadzącego się na obręczy, oponie i tylnym widelcu, tarcze i zaciski wraz z klockami pozostają czyste i sprawne. Jest zacnie.
Wybór większej ramy też okazuje się trafionym. Jeździ się bardzo wygodnie. Pozycja jest bardziej ergonomiczna niż na poprzedniku. A brak przestrzeni między "mną" a ramą nie przeszkadza przy takim jeżdżeniu, jak moje.

Do wkrótce.

---