DO PRACY PRZEZ MŁODE MIASTO

Poniedziałek, 11 maja 2015 | Komentarze: 0

Mając kilkadziesiąt minut zapasu urozmaiciłem sobie dojazd do pracy wizytą w Młodym Mieście. Ta nowa dzielnica Gdańska rodzi się powoli na terenie postoczniowym w pięknym otoczeniu starych budynków stoczniowych z jednej strony i blaszanką Europejskiego Centrum Solidarności na tle panoramy miasta z drugiej.

Na wysokości ulicy 3 Maja zjeżdżam ze standardowej ścieżki dojazdowej do pracy. Przejeżdżam ścieżką pięknie położoną nad Dworcem Głównym i zatrzymuję się przy wiaduktach na wysokości Bramy Oliwskiej. Na pierwszym planie wycięty podczas remontu w 2011 roku oryginalny element „żółtego wiaduktu” [nie wiedzieć czemu pomalowany na czerwono]. Wiadukt jest bodajże najstarszym wiaduktem w Gdańsku. Powstał w 1907 roku z elementów wyprodukowanych w hucie żelaza Friedenshütte [obecnie Nowy Bytom]. W drugim planie wyremontowany „żółty wiadukt”. W głębi nowy biały wiadukt, stanowiący połączenie Alei Zwycięstwa z Nową Wałową - główną arterią Młodego Miasta.

Nowym wiaduktem wjeżdżam do Młodego Miasta. Jezdnia wąska, żadnego miejsca dla roweru, czy pieszego. Tu chyba rowerem nie wolno. Ale jeśli nie tędy, to którędy?! Żółtym, a potem schodami?! No chyba nie! Trochę kręcę się po stoczni.

Oczywiście odwiedzam historyczną bramę nr 2. Zdejmuję ją z radiowozem milicyjnym na pierwszym planie i blaszanką ECS-u w tle. Ostatnio byłem tu w zupełnie innych okolicznościach. Patrz link na końcu.

Opuszczając teren stoczni skręcam jeszcze na chwilę w dostępną jedynie w małym fragmencie ulicę Podstoczną. Większa jej część znajduje się na terenie Gazowni. Niezwykłe wrażenie robi sąsiedztwo dwóch budynków mieszkalnych. Nie chciałbym jednak mieć na co dzień takich niezwykłych wrażeń.

Następnie już pośpiesznie jadę do pracy, a Tobie polecam obejrzenie innych zdjęć popełnionych przez mnie na terenie Stoczni Gdańskiej i w okolicy na blogu Z przymrużeniem oka.

Do wkrótce.

ŻUŁAWSKI BEZPLAN [Gdańsk - Miłocin - Osice - Pruszcz Gdański - Gdańsk]

Czwartek, 7 maja 2015 | Komentarze: 0

Jak sama nazwa wskazuje, nie było konkretnego planu dla tej wycieczki. Celem było przejechanie się po Żuławach, z racji bliskości terytorialnej, Gdańskich. Dawno mnie tam nie było, a powroty zawsze miłe.

O 0300 wstaję. O 0330 wychodzę. O 0400 zaczyna padać. Tak zaczął się ten dzień. Później było już tylko lepiej. Chmury po kwadransie deszczu ustąpiły błękitowi i tak pozostało do końca tej krótkiej wycieczki, a w zasadzie do późnego popołudnia.

Jeszcze przed wschodem zatrzymuję się gdzieś na pograniczu Dziewięciu Włók i Bystrej, by zmierzyć się z wiatrakami.

Kilkanaście minut później witam dzień wśród wierzb, na polu między Wocławami, a Miłocinem.

W Miłocinie zastaję wyremontowany dom podcieniowy z 1731 roku...

...uporządkowany i zadbany cmentarz, a na nim, pilnowane przez kota, fragmenty pomnika ofiar Wojny Światowej odnalezione w Gdańsku w roku 2009. [czytaj więcej na Żuławy.info pod datą 09 października 2009]...

...oraz odsłonięte i wyeksponowane resztki fundamentu kościoła ewangelickiego z końca XVI wieku, a rozebranego w 1954 roku.

Wszystko to opatrzone jest tablicami informacyjnymi, na których widnieją zdjęcia podstępnie wykradzione z mojej strony. Władze gminy Cedry Wielkie zamieściły te zdjęcia bez uzgodnienia ze mną, bez zgody i bez wspomnienia nawet o źródle. Zdjęcia są w niskiej rozdzielczości [ściągnięte ze strony], bo o dobry jakościowo materiał to trzeba by było już POPROSIĆ!

Wkurzenie mija mi z kolejnymi kilometrami. W Cedrach Wielkich odwiedzam kościół pw. Świętych Aniołów Stróżów wzniesiony w połowie XIV wieku.

Drzwi otwarte, więc zaglądam. Wyposażenie tego spalonego w 1946 roku i odbudowanego w latach 80-tych ubiegłego wieku kościoła jest współczesne.

W przedsionku leży dzwon oddany Cedrom Wielkim przez Niemców. [czytaj więcej na Żuławy.info w artykule „Powrót dzwonu”.

Przy okazji wizyty w Cedrach Wielkich zamierzam odwiedzić niepozorny budynek dawnej stacji kolei wąskotorowej, dziś pełniący funkcję sklepu.

Dalej jadę śladem toru do Giemlic, w których godnymi uwagi obiektami są bogato zdobione sztukateriami budynki folwarku oraz kościół pw. Św. Jana Chrzciciela. Zdjęcie kościoła wykonane w 2009 roku [nawiasem pisząc też skradzione i bezprawnie wykorzystane na okładce książki o Giemlicach]. I jak w tym kraju ma być dobrze, kiedy ciągle nie szanuje się cudzej własności.

Z Giemlic podążam na zachód do Osic. Po drodze ładny widok na wzniesiony w 2010 roku dom podcieniowy.

Dojeżdżam do Osic, by na dłuższą chwilę zatrzymać się przy kościele pw. św. Antoniego z Padwy wzniesionym w XV wieku z wieżą dobudowaną w 1767 roku.

Przy kościele smutny widok połamanych zniszczonych nagrobków. „Milczące Kamienie”.

Przypominam sobie ładny detal, który wypatrzyłem parę lat temu. Robię drugie podejście.

Po sesji z aniołkiem, diabłem i lwem ruszam w kierunku Suchego Dębu. W tej wsi trochę się kręcę w poszukiwaniu ciekawych obiektów. Podejmuję trudną, w tym przypadku, i co tu kryć nieudaną próbę ciekawego zdjęcia kościoła pw. św. Anny i św. Joachima z pominięciem szpetnego zbiornika gazu [ukryty za szuwarami]...

...i jadę czerwonym szlakiem pieszym na północ. Po drodze wypatruję stary dom mieszkalny.

Zatrzymuję się na chwilę w drodze do Grabin-Zameczku. Po prawej, porośnięte rzepakiem, najwyższe wzniesienie Żuław - 14,6 m n.p.m. Wiem, wiem, trzeba trochę wyobraźni, żeby zobaczyć na tym zdjęciu wzgórze.

Wizytę w Grabinach-Zameczku rozpoczynam od bezskutecznej próby przebicia się do zamku od strony Motławy przez park. Próba podyktowana jest informacjami o niemożności dostania się do zamku przez wiecznie zamkniętą bramę główną od strony wsi. W dostępnej z tej strony części parku oglądam zachowane fragmenty przepustu, którym zasilana była zamkowa fosa oraz młyn [tzw. Kanał Młyński]...

...oraz między innymi gatunkami, pomnikowe platany.

Dostrzegam stąd też młyn.

Nie dostawszy się do zamku od zachodu, postanawiam zajechać od frontu i zweryfikować infomacje o zamkniętej bramie. Na szczęście można je włożyć między bajki. Przez otwartą na oścież bramę wjeżdżam na teren.

Zainteresowanych zamkiem krzyżackim w Grabinach-Zameczku odsyłam ponownie na Żuławy.info, gdzie po krótce opisuję jego historię i pokazuję kilka zdjęć.

Mijam bramę z herbem Gdańska...

...i schodzę ukrytą w zaroślach ścieżką do kładki prowadzącej na teren parku. Zauważam postępujący rozkład kładki, co można porównać ze zdjęciem sprzed, bodajże, siedmiu lat.

2015

2008

W Grabinach-Zameczku w zasadzie postanawiam zakończyć wycieczkę. Czeka mnie jeszcze szybki przejazd do Pruszcza Gdańskiego i dalej ścieżką pieszo-rowerową na wale Kanału Raduni do Gdańska.

Nienaturalna pozycja roweru na ostatnim zdjęciu wywołana jest przez nasilający się wiatr. Ułamek sekundy później usłyszałem bum i rower leżał. Postanowiłem nie powtarzać zdjęcia. Takie jest ciekawsze.

Do wkrótce.

NORDO TY MOJA! [Swarzewo - Krokowa - Swarzewo]

Sobota, 25 kwietnia 2015 | Komentarze: 0

Po poprzedniej, przyjemnej i udanej wycieczce starotorzem z Pszczółek do Żelisławek i dalej do Sobowidza spodobało nam się jeżdżenie śladem nieistniejących kolei. Korzystając z coraz silniej wybuchającej kolorem i zapachem wiosny, wybraliśmy się na kolejną wycieczkę po torach. Kociewie zamieniliśmy na Kaszuby, północne Kaszuby zwane Nordą. Ostatnio byłem w tym rejonie w 2006 roku i pamiętam, że podobały mi się te tereny. Dzisiejsza trasa wiedzie ścieżką rowerową wybudowaną na starotorzu relacji Puck - Krokowa. Wyruszyliśmy z Gdańska o godzinie 0830 w tym samym składzie, co poprzednio, tym razem jednak samochodami. Wystarczy przygód z pakowaniem ośmiu rowerów do pociągu.

O godzinie 1000, po rozwiązaniu pewnego problemu przy pomocy szlifierki kątowej oraz wypakowaniu rowerów, wjeżdżamy na szlak przy stacji Swarzewo. Dawno już minęły czasy świetności budynku dworcowego, którego okna z wytłuczonymi szybami, pozabijane są płytą OSB. Szkoda, bo można by było wykorzystać go turystycznie.

Mapa trasy.

Po około dwóch kilometrach zatrzymujemy się na wspólne, pamiątkowe, jak to określił Ryszard, selfie z wiatrakami.

Ekipa w Swarzewie.

Chwilę później ruszamy w luźnym szyku na zachód.

Na trasie.

Stację Łebcz mijamy, by po kilku minutach zatrzymać się w Starzyńskim Dworze.

W Starzyńskim Dworze.

Tu śniadamy,...

W Starzyńskim Dworze.

...relaksujemy się w promieniach wiosennego słońca...

W Starzyńskim Dworze.

...i zdobywamy wiedzę o atrakcjach na trasie.

W Starzyńskim Dworze.

Po czym ruszamy dalej.

Na trasie.

Mijamy Radoszewo...

Radoszewo.

...i zatrzymujemy się w Kłaninie, gdzie planista Ryszard wyznacza cele na jedną z następnych wędrówek.

W Kłaninie.

Po krótkim postoju, przewinięciu i napojeniu Marysi, postanawiamy zjechać ze ścieżki, by odwiedzić pałac wzniesiony w połowie XVII wieku i mocno przebudowany w końcu XIX wieku. Przedwojennymi właścicielami majątku była rodzina Grass [krewni Güntera].

Kłanino. Pałac.

Oglądamy też ruiny zabudowań folwarcznych.

Kłanino. Na terenie folwarku.

Ryszard [zdaje się, że główny bohater moich zdjęć] ponownie namierza cel.

Ogniomistrz Ryszard.

Kawałek za Kłaninem Marysi kończy się prąd. Pochylam więc fotelik, żeby główka nie leciała do przodu. Świetna funkcja fotelika Hamax.

Ty mnie wieziesz, a ja śpię.

Trzeci etap wędrówki doprowadza nas do Krokowej, gdzie na końcu ścieżki Ryszard robi nam rodzinne zdjęcie z wiosną w kadrze. Marysia wyczuła bliski postój i się ocknęła.

Krokowa. Koniec trasy.

Oglądamy kościół p.w. św. Katarzyny Aleksandryjskiej...

Krokowa. Kościół p.w. św. Katarzyny Aleksandryjskiej.

...i wjeżdżamy na teren pałacu.

Krokowa. Pałac.

Dziatwa szaleje w Krokolandii...

Krokolandia.

...a ja z Ryszardem, który jednym uchem tkwi w pracy,...

Praca w pięknych okolicznościach pałacowego parku.

...robimy rekonesans okolicy.

Krokowa.

Krokowa.

Krokowa.

Von Krockow?

Ostatecznie lądujemy wszyscy na kocu piknikowym.

Piknik w Krokowej.

Po ponad godzinnym popasie ruszamy w drogę powrotną.

Powrót długą i prostą ścieżką krokowską.

Po drodze postanawiamy jeszcze zjechać ze ścieżki w Starzyńskim Dworze, by obejrzeć wyjątkowy pomnik żołnierza radzieckiego. Jego wyjątkowość polega na tym, że wojak nie jest przedstawiony jako uzbrojony, dumny gieroj zdobywca lecz jako zmęczony wojną jeniec z rezygnacją wbijający wzrok w ziemię i zaciskający w niemym geście pięść za plecami.

Upamiętnia on żołnierzy radzieckich w niewoli niemieckiej, których wykorzystywano do niewolniczej pracy w majątku Grassów, a więziono w położonej nieopodal pomnika stodole.

Starzyński Dwór. Przy pomniku umęczonego gieroja.

Pół godziny później dojeżdżamy do Swarzewa. Pakujemy rowery na samochód i zadowoleni wracamy do Gdańska.

Do wkrótce.

WALICHNOWSKI ZYGZAK [Tczew - Gniew - Twarda Góra]

Czwartek, 16 kwietnia 2015 | Komentarze: 0

Kto czytał, ten wie, że pod koniec wędrówki „W Krainie Deszczowców”, po przejechaniu w deszczu 70 kilometrów z Nowego do Tczewa, odgrażałem się: „My tu jeszcze wrócimy... ze Słońcem!”.

Pięć lat później „nadejszła wiekopomna chwila”. Wprawdzie wróciłem sam. Wprawdzie zmodyfikowałem nieco trasę. Wprawdzie jechałem z północy na południe, odwrotnie niż poprzednio. Jednak wróciłem i odkryłem wiele nowych miejsc. Warto wracać w te same rejony. Dzięki temu można je lepiej poznać.

Dzień witam w Tczewie przy zabytkowych mostach.

Stamtąd jadę do Gorzędzieja by obejrzeć pięknie położony na skarpie wiślanej kościół p.w. św. Wojciecha.

Z Gorzędzieja odbijam na Subkowy w celu odwiedzenia między innymi starego cmentarza poewangelickiego.

Przez wieś, której nazwa wiele mówi o dzisiejszej pogodzie...

...docieram do Małego Garca. Tu mały zapomniany cmentarzyk za wsią...

...i zespół zabudowań z dworem, gołębnikiem, kuźnią i pięknym drzewostanem w parku.

Nieopodal na granicy Małego Garca i Rybaków znajduje się pozostałość baterii artyleryjskiej z początku ubiegłego wieku.

W Rybakach oglądam jeszcze odrestaurowany pałac z II połowy XIX wieku oraz węzeł hydrotechniczny odpowiadający za odwadnianie Niziny Walichnowskiej [to tak w wielkim skrócie].

Chwilę później jestem w Międzyłężu, gdzie pięć lat temu przeoczyłem dom Conrada Dirksena. Nadrabiam zaległość.

Odwiedzam też cmentarz mennonicki z pięknie zachowanym ogrodzeniem.

W Małych Walichnowach oglądam jeden z ładniejszych cmentarzy na Nizinie. Ciekawy z uwagi na ceglaną, dwupoziomową kostnicę zbudowaną w 1912 roku.

Największym niedopatrzeniem podczas poprzedniego mojego tu pobytu było minięcie domu Starosty Wałowego Niziny Walichnowskiej - Petera Rudolfa Dirksena. Prowadzi doń boczna, obsadzona brzozami droga zaczynająca się przy cmentarzu. Wzniesiony w 1878 roku, a dziś walący się budynek, stojący wśród bezlistnych jeszcze drzew, sprawia niesamowite wrażenie miejsca opuszczonego bardzo dawno temu, mimo, że ktoś tu jednak bywa sądząc po obecności uli.

Stamtąd dawnym torem wąskotorówki jadę do Wielkich Walichnów, gdzie oglądam wzniesioną w połowie XIX wieku kuźnię z częściowo zabudowanym podcieniem szczytowym,

XV-wieczny kościół pw. św. Jana Chrzciciela,

I kolejny cmentarz mennonicki,

Ostatnim ciekawym obiektem, który chcę zobaczyć w Wielkich Walichnowach jest ślad po kwidzyńskiej kolei wąskotorowej, kończącej tu swój bieg oraz, wykorzystywany dziś jako dom mieszkalny, budynek stacji Gross Falkenau, jak nazywała się wieś w czasie największej świetności kolejki.

Dalej przez dawną Wyspę Kuchenną i Polskie Gronowo zbliżam się do południowo zachodniego skraju Niziny Walichnowskiej w miejscu, gdzie tor wspomnianej wąskotorówki wspinał się do wsi Ciepłe i dalej do Gniewu.

W tym miejscu poza samym nasypem, jako pozostałością kolejki, na uwagę zasługuje grodzisko z przełomu XI i XII wieku.

Wjechawszy "po torach" do Ciepłego oglądam dwór Kurta Fibelkorna...

...i odwiedzam właściciela na pobliskim cmentarzu.

Przez Gniew...

...ujście Wierzycy...

...i zalesione wzgórza, zwane przez Jana Sobieskiego Alpami Tymawskimi,...

...dojeżdżam do Tymawy i kościoła św. Michała Archanioła.

Później, wydawać by się mogło, okrężną drogą przez Betlejem i Rzym udaję się do Opalenia. W Opaleniu oglądam między innymi poewangelicki kościół wybudowany w latach 1892-1893.

Stamtąd przez lasy kieruję się w stronę dwóch małych osad - Małego i Dużego Wiosła. Po drodze odwiedzam jeszcze pomnik wielkiego regulatora Wisły - Gottlieba Schmida.

Wycieczkę kończę w punkcie widokowym między wspomnianymi osadami.

Następnie czeka mnie już tylko szybki przejazd do Twardej Góry na pociąg.

...WIĘCEJ SŁÓW I OBRAZÓW ZNAJDZIESZ TRADYCYJNIE NA KOLE.

ZAPRASZAM.

Do wkrótce.

SPRAWDZIAN! [Pszczółki - Sobowidz - Pszczółki]

Niedziela, 12 kwietnia 2015 | Komentarze: 0

Korzystając z pierwszych naprawdę ciepłych chwil tej wiosny postanowiliśmy wyruszyć dwiema [pierwotnie miały być cztery] rodzinami na wycieczkę z Pszczółek do Sobowidza. Poza niewątpliwym aspektem wypoczynkowo - relaksacyjnym, miał to być sprawdzian kondycji rowerowej naszej młodzieży oraz wytrzymałości Marysi na dłuższe siedzenie w foteliku rowerowym. Wszystko to celem właściwego planowania wędrówek w przyszłości. Młodzieży oczywiście nie zdradziłem pobocznego celu wędrówki, bo byłyby komentarze w rodzaju: Jak to? Sprawdzian? W sobotę?!

Wychodzimy przed dom o godzinie 0900 przy 10 kreskach na termometrze. Znajomi już czekają. Po zaopatrzeniu się w płyny w pobliskim sklepie ruszamy do centrum na dworzec. Tam kupujemy bilety [wychodzi po 5 dych na rodzinę - razem z powrotem będzie stówa - samochodem byłoby czterokrotnie taniej]. Przyjeżdża pociąg i dość sprawnie ładujemy się z ośmioma rowerami do przedziału bagażowego. Uprzedzam konduktora, że w Pszczółkach będziemy się ewakuować i żeby wstrzymał konie. Podziękował i oddalił się na początek składu udając, że nie widzi pasażerów delektujących się w przejściu piwem i papierosami. Standard polskich podróży pociągiem.

W Pszczółkach oglądamy z siodełek kościół parafialny pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa wzniesiony na przełomie lat 20 i 30 ubiegłego wieku, mijamy wyjątkowy, bo drewniany sklep z kropkowanym owadem w logo i kawałek dalej wjeżdżamy na niespełna 4-kilometrową ścieżkę rowerową zbudowaną za jedyne 1,3 mln złotych na starotorzu kolei relacji Pszczółki - Kościerzyna.

Na ścieżce.

Linia kolejowa Pszczółki - Skarszewy - Kościerzyna powstała w latach 1884-1885 roku w ramach budowy Królewskiej Kolei Wschodniej. Odcinek Pszczółki - Sobowidz oddano do użytku 1 października 1884 roku. 1 kwietnia 2000 roku odbył się ostatni kurs pociągu osobowego Tczew – Skarszewy. Ruch towarowy zawieszono w 2002. W 2008 PKP przekazało linię samorządom i w 2009 rozebrano tory. Rok później zbudowano wspomnianą i przejechaną ścieżkę rowerową. Jest piękny plan, by dociągnąć ją do Skarszew. Wtedy wycieczkę po starotorzu można by przedłużyć do bodajże 25 kilometrów. Niestety jest to pieśń odległej, jak sądzę, przyszłości.

Minąwszy Autostradę Bursztynową, dojeżdżamy do miejsca, gdzie drzewiej wysiadali pasażerowie udający się do Żelisławek. Dziś w tym miejscu są stoliki z planszami do szachów oraz chińczyka. My nie gramy - my śniadamy. Pyszną kawką popijamy rozpływającą się w ustach babkę upieczoną wczoraj przez Agnieszkę z pomocą Janka.

Na stacji Żelisławki/Senslau.

Na dawnej stacji Żelisławki Marysia poznaje nowy element przyrody ożywionej.

Na stacji Żelisławki/Senslau. Marysia tropi gada.

Na stacji Żelisławki/Senslau. Marysia tropi gada.

Po krótkim popasie jedziemy do "centrum" Żelisławek, ale przed odjazdem robimy jeszcze pamiątkowe zdjęcie rodzinne.

Na stacji Żelisławki/Senslau.

W Żelisławkach mijamy widoczną z daleka, starą gorzelnię z 1912 roku i zatrzymujemy się przy lapidarium, w którym wyeksponowano kamienie nagrobne oraz graniczne zwiezione w okolicy. Niestety posesji broni pies [jak mówi Marysia "łał"]. Pies rozmiaru XL + nikogo w domu = oglądamy przez płot.

Żelisławki. Lapidarium.

Żelisławki. Lapidarium.

Po przeciwnej stronie ulicy, widzimy pałacyk. Wjeżdżamy na teren. Pałacyk wzniesiono prawdopodobnie w XVIII wieku, a ostatecznego kształtu nabrał w początkach XIX wieku. Obecnie obiekt jest siedzibą lokalnej placówki Instytutu Uprawy, Nawożenia i Gleboznawstwa w Puławach.

W Żelisławkach przed pałacem.

W pakiecie z pałacem należy obejrzeć miejsce [niestety już tylko miejsce] po rodzinnym grobowcu niegdysiejszych właścicieli majątku. Dziś lokalizację grobowca wskazuje aleja i krąg dębów oraz większe i mniejsze głazy rozrzucone w bezładzie po zeszpeconym terenie.

W Żelisławkach przy nieistniejącym grobowcu.

Opuszczając Żelisławki oglądamy się podziwiając panoramę wsi.

Żelisławki. Po lewej widać kępę dębów wśród których stał grobowiec. Po prawej współczesny kościół.

Przecinamy szosę Pszczółki - Sobowidz i gruntową, wyboistą drogą dojeżdżamy do Świetlikowa noszącego przed wojną nazwę Lichtenstein, jak małe alpejskie księstwo nad Renem. Walutą Lichtensteinu jest frank szwajcarski o czym, żeby nie psuć sobie i innym humoru, podczas wycieczki nie wspominam.

W drodze.

W Świetlikowie dwukrotnie zmienia nam się nawierzchnia. Najpierw grunt ustępuje brukowi, następnie wjeżdżamy na asfalt. Dwukrotnie też przekraczamy dawną granicę Wolnego Miasta Gdańsk. Pierwszy raz jeszcze na gruntowej drodze z Żelisławek, kiedy to wjeżdżamy z WMG do Polski. Drugi raz między Świetlikowem, a Sobowidzem, gdzie znajdowało się przejście graniczne z punktem celnym [Zollhaus]. Dziś jedynym śladem świadczącym o historii tego miejsca jest betonowa podstawa szlabanu na skraju lasu.

Z uwagi na wyrażane przez młodzież silne parcie na obiecany piknik w Sobowidzu, zapomniałem zrobić pamiątkowego zdjęcia na przejściu granicznym. Wjeżdżamy z powrotem do Wolnego Miasta i kierujemy się do nieodległego już Sobowidza.

We wsi wjeżdżamy na znane nam już starotorze relacji Pszczółki - Kościerzyna. Jest tu kilkaset metrów ścieżki rowerowej, którą mijamy zamieszkany budynek stacji kolejowej.

Sobowidz. Stacja kolejowa i ścieżka między peronami.

Przecinamy rzeczkę Stynę...

Sobowidz. Widok z mostu na Stynie.

...zajeżdżamy na chwilę pod wieżę widokową, z której wypatrujemy plac zabaw. Tam postanawiamy zrobić dłuższy popas piknikiem zwany. Co ciekawe najbardziej zmęczeni wykazują największą aktywność na znajdujących się na placu zabaw urządzeniach. Ja po spożyciu małego co nieco, dokonuję rekonesansu po okolicy.

Oglądam:

Sobowidz. XIX-wieczny młyn na Stynie spalony w 1996 roku.

Sobowidz. Młyn na Stynie.

Sobowidz. Pałac na fundamencie zamku krzyżackiego.

Sobowidz. Pałac na fundamencie zamku krzyżackiego.

Sobowidz. Pałac na fundamencie zamku krzyżackiego.

Sobowidz. Pałac na fundamencie zamku krzyżackiego.

Sobowidz. Fragmenty zachowanych średniowiecznych murów zamku krzyżackiego.

Po dłuższym postoju ruszamy w drogę powrotną. Z myślą o młodszej części ekipy modyfikuję trasę, która miała nas zaprowadzić drogami gruntowymi do wsi Klępiny i Ulkowy. Zamiast tego prowadzę szosą przez Żelisławki Małe do Żelisławek. Stamtąd zjazd ścieżką na starotorzu do Pszczółek. Jeszcze pamiątkowe zdjęcie z podziękowaniem za mile spędzone chwile "w siodle" dla Piotra, Ewy, Alicji i Ryszarda i ruszamy na pociąg.

Zagadka dla obecnych na zdjęciu: Gdzie jest gruszka?

Tu wyjaśnię dlaczego pociągiem, a nie samochodami. Wiadomo, że nie chodziło o moją znaną wszem i wobec sympatię dla polskich przewoźników regionalnych. Chodziło o to, że nasze dzieci nie miały jeszcze niewątpliwej radości podróżowania tym środkiem lokomocji... no w każdym razie świadomie [w wieku, kiedy byliby tego świadomi]. Uznałem, że może to być dla nich w jakimś sensie atrakcyjne. Nie wiadomo kiedy znowu się przydarzy.

Ten sposób podróżowania taką ekipą w zasadzie nie jest godny polecenia z kilku przyczyn. Po pierwsze, jak już wspomniałem, samochodem wyszłoby czterokrotnie taniej. Po drugie pakowanie się do pociągu z ośmioma rowerami i dziatwą, na którą trzeba uważać nie należy do najłatwiejszych. Po trzecie można doznać uszczerbku na zdrowiu. Po powrocie do Gdańska zdążyliśmy wypakować tylko cztery rowery. Na piątym obsługa pociągu zamknęła drzwi i pociąg ruszył. I nie chce mi się wierzyć, że nas nie zauważyli. Na szczęście po naszym głośnym na cały dworzec proteście zatrzymali się i wypuścili resztę.

Post scriptum:

Żadne zwierzę nie ucierpiało podczas niniejszej wycieczki.

Do wkrótce.

PRZEJAŻDŻKA Z MARYSIĄ

Sobota, 28 marca 2015 | Komentarze: 0

Słupek skoczył powyżej 10 stopni, więc postanowiliśmy z Agnieszką wybrać się na krótką przejażdżkę po okolicy z Marysią w foteliku. Niech się dziewczyna przyzwyczaja. Marysia się cieszyła, my mamy niedosyt. Już niedługo...

TRZY MOSTY / TRZY MGNIENIA WIOSNY [Gdańsk - Żukowo - Gdańsk]

Niedziela, 8 marca 2015 | Komentarze: 1

Krótka pętla z Gdańska w kierunku Żukowa w celu obejrzenia z bliska trzech mostów kratownicowych nad Radunią i jej dopływem - Słupiną oraz poszukania pierwszych oznak wiosny. Pogoda dopisuje. Słonecznie i ciepło. Czuć wiosnę...

Ruszam z Ujeściska o godzinie 0600. Jeszcze szaro. Świecący na zachodzie Księżyc prowadzi mnie do Otomina. Wieś Otomin okrążam łukiem. Zatrzymuję się przy mijanym bagienku, będącym w rzeczywistości zarośniętą zatoką jeziora Otomińskiego. Podpatruję głośno nawołujące żurawie - pierwsze mgnienie wiosny.

Żurawie pod Otominem.

Jezioro Otomińskie.

Przez Las Otomiński kieruję się na zachód czarnym szlakiem pieszym.

Krzyżówka szlaków i, w głębi, zjazd nad Radunię.

Wąwozem, stromą ścieżką zjeżdżam w dolinę Raduni. Rzekę przekraczam drewnianą kładką.

Kładka nad Radunią.

Dalej przez Łapino Kartuskie i Przyjaźń...

Przyjaźń. Kościół pw. św. Jana Ewangelisty.

...dojeżdzam do Rutek. Tu oglądam pierwszy most kratownicowy.

Rutki. Most kratownicowy na linii 229.

Budowa linii kolejowej numer 229 z Pruszcza Gdańskiego, przez Żukowo, do Kartuz została ukończona w połowie roku 1886. Na przełomie XIX i XX wieku uruchomiono kolejne jej odcinki przez Lębork do Łeby. Most kratownicowy którym linia 229 pokonuje Radunię, a właściwie sztuczny zbiornik stworzony przez spiętrzenie wód rzeki przez elektrownię Rutki, został oddany do użytku jesienią 1886 roku. Składa się z trzech kratownicowych przęseł [w tym środkowego łukowego] posadowionych na dwóch filarach. Od początku lat 90-tych XX wieku filary mostu służyły trójmiejskim wspinaczom.

Rutki. Most kratownicowy na linii 229.

Przekroczywszy most schodzę stromym zboczem z drugiej strony na biegnący brzegiem Raduni niebieski szlak pieszy i nim, trochę jedąc, trochę prowadząc, docieram do Żukowa.

Rutki. Szlak u stóp mostu.

W Żukowie zamierzam zobaczyć drugi most kratownicowy. Podobny do tego w Rutkach, lecz większy i młodszy.

Żukowo. Most kolejowy.

Most na magistrali węglowej Śląsk - Gdynia został wzniesiony w latach 1929-1930. Składa się on z trzech 30-metrowych kratownicowych przęseł posadowionych na dwóch kilkunastometrowych filarach. Pod mostem przepływa rzeczka Słupina będąca dopływem Raduni.

Żukowo. Most kolejowy nad Słupiną.

W Żukowie oglądam jeszcze kościoły:...

...Świętego Jana...

...oraz...

...Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny.

...a także dawną papiernię klasztoru sióstr norbertanek istniejącą tu prawdopodobnie już w 1600 roku, a w latach 20-tych XX wieku przekształconą w młyn zbożowy i piekarnię. Słońce zaczyna mocno przygrzewać. Dalej postanawiam jechać bez czapki pod kaskiem. To  drugie mgnienie wiosny.

Żukowo. Młyn - dawna papiernia.

Opuszczam Żukowo drogą gruntową biegnącą wzdłuż Raduni w kierunku wsi Otomino. Po drodze na nadrzecznych łączkach masa przebiśniegów, które bidulki nie mają czego przebijać. Trzecie mgnienie wiosny. Kawałek za Otominem dojeżdżam do Starej Piły. Tu spotykają się dwie interesujące mnie od jakiegoś czasu linie kolejowe: wspomniana linia 229 z 1886 roku - Pruszcz - Kartuzy oraz linia 234 z 1914 roku - Wrzeszcz - Stara Piła. O tej drugiej linii więcej w relacji z wędrówki Po torze, po torze, po torze, przez most.

Stara Piła. Wiadukt nad zbiegającymi się nieczynnymi liniami kolejowymi.
Foto z maja 2013.

Od Starej Piły trasa pokrywa się w wędrówką Kolej na Starą Piłę . Przede mną Niestępowo i trzeci most kratownicowy.

Niestępowo. Widok na nasyp kolejowy lini 234 i most.

Niestępowo. Wiadukt.

I dla porównania:

Niestępowo. Wiadukt. Foto z maja 2013.

Niestępowo. Most nad Radunią.

Most w Niestępowie, będący zapewne rówieśnikiem całej linii 234, został wysadzony prawdopodobnie 18 marca 1945 roku przez wojska niemieckie i odbudowany pięć lat po wojnie. Most mniejszy od poprzednio odwiedzonych. Jedno łukowe przęsło kratownicowe osadzone na przyczółkach łączy dochodzące do samej rzeki nasypy. I nasypy poprzez swoją wysokość właśnie są tu tym, co robi największe wrażenie.

Z Niestępowa przez Sulmino, Otomin i Szadółki wracam do domu.

Do wkrótce.

TEST TERENOWY [Gdańsk - Leźno - Gdańsk]

Sobota, 28 lutego 2015 | Komentarze: 0

Sebastian zaproponował popołudniową przejażdżkę w okolice Sulmina. Postanowiłem zafundować nowemu rowerowi pierwszy test terenowy, bo od kiedy go mam, jedyna moja aktywność polega na dojazdach asfaltem do pracy. Test ma za zadanie dowieźć [bo byłem tego pewien], że decyzja o zmianie systemu hamowania z vałek na, niepodatne na warunki drogowe i atmosferyczne, tarcze, była decyzją słuszną i sprawdzić [bo było niewielkie wahanie], czy właściwą była decyzja o wyborze ramy 19- calowej, mimo, że sięga ona klejnotów rodowych stojącego nad nią autora relacji. Krótko pisząc liczyłem na błoto i nierówności i dostałem błotem po nierównościach.

Zdecydowałem się na zamieszczenie na blogu tej mikrorelacji, ot tak na dobry początek. Zdjęć nie robiłem, więc będę posiłkował się obrazami z 2013 roku. Bo relacja bez obrazu to...

Ruszamy z Ujeściska przez Szadółki, Otomin do wspomnianego Sulmina. Tam krótki postój i rozmowa o Gralathach i ich grobowcu, który odwiedzałem w 2013 roku i jedziemy dalej do Leźna.

W Leźnie oglądamy z dystansu ładny budynek dawnego dworca na trasie kolei staropilskiej, o której możesz poczytać w moich relacjach z wędrówek: Po torze, po torze, po torze, przez most oraz Kolej na Starą Piłę.

Leźno. Budynek dawnego dworca kolejowego. Foto z 2013.

W Leźnie chcę Sebastianowi pokazać fragmenty starych szyn z 190X roku [ostatnia cyfra nie zachowała się].

Leźno. Szyny z początku ubiegłego wieku. Foto z 2013.

Leźno. Drugie życie zabytkowych szyn. Foto z 2013.

Niestety, widocznej na zdjęciach sprzed półtora roku, konstrukcji, zbudowanej z szyn już nie ma. Chyba ktoś dokonał cudownego przemienienia w wino!

Z Leźna jedziemy przez Bysewo do Kokoszek, gdzie zgodnie stwierdzamy, że nie będziemy pakować się w ruchliwą Kartuską, lecz wybieramy przejazd ścieżką [czarnym szlakiem pieszym] w kierunku jeziora Otomińskiego. Kilometr dalej odbijamy na wschód i przez Kiełpino, wiadukt nad Obwodnicą i Szadółki wracamy na Ujeścisko w półmroku wieczornym. Pakuję kanapki i ruszam do pracy na nocną zmianę.

Wynik testu. Zgodnie z przypuszczeniami, jazda w dziesięciocentymetrowym błocie na buksującym kole, co często zdarzało mi się na Autorze i skutecznie dezaktywowało jego hamulce, tu nie ma na nie najmniejszego wpływu. Mimo błota gromadzącego się na obręczy, oponie i tylnym widelcu, tarcze i zaciski wraz z klockami pozostają czyste i sprawne. Jest zacnie.
Wybór większej ramy też okazuje się trafionym. Jeździ się bardzo wygodnie. Pozycja jest bardziej ergonomiczna niż na poprzedniku. A brak przestrzeni między "mną" a ramą nie przeszkadza przy takim jeżdżeniu, jak moje.

Do wkrótce.

---