2019: ODYSEJA PRUSKA - SASINIA [D4]

Poniedziałek, 8 kwietnia 2019 | Komentarze: 0

O ZAMKU, PEWNEJ BITWIE I BABACH

Migawka z wędrówki.

Czwarty dzień to dzień powrotu. Pociąg z Iławy, na który zamierzam zdążyć odjeżdża wczesnym popołudniem, więc mam pół dnia, na zobaczenie jeszcze tego i owego w tym rejonie. A jest tu co zobaczyć i o czym opowiedzieć.

Poranek w okolicy Łążyna.

Łążyn - grodzisko.

Prątnica - kościół.

Lubawa - zamek?

Lubawa - grodzisko?

...WIĘCEJ SŁÓW I OBRAZÓW ZNAJDZIESZ TRADYCYJNIE NA KOLE.

ZAPRASZAM.

Do wkrótce.

2019: ODYSEJA PRUSKA - SASINIA [D3]

Niedziela, 7 kwietnia 2019 | Komentarze: 0

ZASKAKUJĄCE ZWROTY AKCJI

Migawka z wędrówki.

Dzień trzeci mojej wycieczki zaskakuje mnie najpierw budzeniem, którego nie zamawiałem, a następnie nieoczekiwaną zmianą planów. Miałem jechać na wschód i południe, a pojadę na zachód. Ale najpierw pokręcę się po okolicy i, mimo wszystko, będzie pięknie. A grodzisk dziś będzie dostatek.

Poranek nad jeziorem Dąbrowa Mała.

Stare Miasto - Długi Gród.

Dąbrówno - krzyżacki gródek strażniczy.

Lesiak - grodzisko.

Łążyn - kolacja.

...WIĘCEJ SŁÓW I OBRAZÓW ZNAJDZIESZ TRADYCYJNIE NA KOLE.

ZAPRASZAM.

Do wkrótce.

2019: ODYSEJA PRUSKA - SASINIA [D2]

Sobota, 6 kwietnia 2019 | Komentarze: 0

Z WIATREM I POD WIATR

Migawka z wędrówki.

Drugi dzień przygody z Sasinią. Od rana, a w zasadzie od nocy do wieczora silny wiatr, co przy zmiennym kierunku jazdy w jednej chwili pomaga, w innej wręcz zatrzymuje. Zaczynam od nadrobienia pewnej zaległości z dnia poprzedniego. Potem jest jeszcze lepiej i ciekawiej.

Śniadanie na Dachu Sasinii.

Ostróda - zamek.

Ostróda - Polska Górka.

Durąg - cmentarz.

Domkowo - grodzisko.

...WIĘCEJ SŁÓW I OBRAZÓW ZNAJDZIESZ TRADYCYJNIE NA KOLE.

ZAPRASZAM.

Do wkrótce.

2019: ODYSEJA PRUSKA - SASINIA [D1]

Piątek, 5 kwietnia 2019 | Komentarze: 2

NA ZAJĘCZEJ ZIEMI

Migawka z wędrówki.

Pierwszy dzień podróży to dojazd pociągiem z Gdańska do Iławy i przejazd stamtąd nad Drwęcę, za którą rozpościera się dawna Ziemia Sasinów. Dziś odwiedzam relikt jednego z ciekawszych i chyba najpotężniejszych grodów sasińskich oraz kilka innych ciekawych miejsc.

Iława.

Rożental.

Glaznoty.

Sassenpile.

Góra Dylewska.

...WIĘCEJ SŁÓW I OBRAZÓW ZNAJDZIESZ TRADYCYJNIE NA KOLE.

ZAPRASZAM.

Do wkrótce.

2019: ODYSEJA PRUSKA [PROLOG]

Niedziela, 31 marca 2019 | Komentarze: 2

PROLOG

Dawno, dawno temu w odległej krainie, w dorzeczu górnego Dniepru rozpoczęła się wielka wędrówka ludów. Liczna grupa ludnościowa zwana przez współczesnych badaczy Bałtami przemieściła się kilkaset kilometrów na zachód i zasiedliła tereny dzisiejszej Łotwy, Litwy, Obwodu Kaliningradzkiego, Warmii i Mazur oraz Suwalszczyzny. Fala migracji zatrzymała się około IV wieku naszej ery na południowo-wschodnim wybrzeżu Bałtyku i linii rzek Pasłęka i Omulew. Tereny na wschód od tej linii, zamieszkiwały bowiem od I wieku przybyłe z północy plemiona germańskie - głównie Goci i Gepidowie. Ci ostatni na przełomie III/IV wieku rozpoczęli migrację w kierunku Morza Czarnego, co umożliwiło dalszą ekspansję Bałtów i zasiedlenie przez nich ziemi aż po Wisłę, a nawet przekroczenie tejże.

Z czasem wśród ludów bałtyjskich wyodrębniły się poszczególne grupy etniczne. Poza Litwinami, Kurowami, Zemgalowami, Zelowami i Latgalowami był również pewien lud, którzy ostatecznie zasiedlił tereny sąsiadujące na południu z Mazowszem i ograniczone Wisłą na zachodzie oraz Niemnem na wschodzie i północy. Lud ten kilka wieków później nazwany został przez swoich polskich sąsiadów Prusami.

Wkrótce z grupy Prusów wyodrębnili się Jaćwięgowie, a sami Prusowie podzielili się na plemiona. Z jednego z plemion - Galindów pod koniec VIII wieku oddzieliła się grupa, która migrowała przez Wielką Puszczę na zachód i zasiedliła tereny na wschodnim brzegu Drwęcy, za którą znajdowała się, niedawno opanowana przez plemiona kujawsko-mazowieckie, ziemia chełmińska. Przedstawiciele tej grupy plemiennej nosili imię Sassins, co w ich języku oznaczało zające, a tereny zajmowane przez ten lud nazywano Ziemią Zajęcy.

Migawka z wycieczki.

Moja podróż przez terytorium pruskiego plemienia Sasinów rozpoczęła się w zasadzie rok temu. Pamiętasz?

Kwiecień 2018. Buczek i Strażnicy krajobrazu.

Klikaj w zdjęcie po więcej.

Postanowiłem wrócić i dokończyć to, co zacząłem, bo nie lubię zostawiać spraw niezałatwionych. Jak postanowiłem, tak zrobię. Już wkrótce. Tymczasem robię zakupy, testuję nowe elementy wyposażenia, staram się poukładać wszystko w sposób optymalny w sakwach, przygotowuję rower na kilka dni jeżdżenia po asfaltach, brukach i piachach Zajęczej Ziemi  oraz przygotowuję się merytorycznie do bezpośredniego kontaktu z Sasinami.

Nowy napęd + hamowanie.

Przegląd ekwipunku, selekcja i pakowanie.

Gromadzenie energii.

42000 mAh.

Trochę planowania.

WIĘCEJ JUŻ WKRÓTCE NA BUCZEK.BIKESTATS.PL ORAZ NA KOLE.

ZAPRASZAM.

Do wkrótce.

Unusual States of America II

Czwartek, 23 sierpnia 2018 | Komentarze: 7

Trzecią noc spędzam ponownie na skraju "mojej" łąki nad Pasłęką.

Migawka z wędrówki.

Początkowo staram się znaleźć w pobliżu inne miejsce na nocleg. Chociaż to z przedwczoraj było bardzo dobre. W drodze ku rzece trafiam na kamienny drogowskaz dający nadzieję na ciekawy nocleg.

Miejsce jednak okazuje się na tyle nieciekawe, że odpuszczam. Słońce nisko. Jadę więc na miejsce przedwczorajszego noclegu.

Szybko rozkładam hamak i płachtę i do późna siedzę kontemplując piękno wieczoru. I znowu niezwykłe emocje związane z bliskim kontaktem z naturą.

Wstaję o 5:30, by przed udaniem się do szpitala pobiegać po łące z aparatem.

Pakuję sprzęt i opuszczam "moją" łąkę.

Jadę do dziewczyn i ruszamy do Gdańska.

TAM, GDZIE MIESZKAJĄ BOGOWIE

Czwartek, 23 sierpnia 2018 | Komentarze: 2

Noc nie należała do najspokojniejszych. Zaczęło się koło północy. Chyba zerwał się lekki wiatr. Nie słyszałem go, ale z koron drzew zaczęły spadać... nie wiem... gałązki?, żołędzie? buczyna?. Zanim dolatywały do ziemi kilkakrotnie uderzały o liście. Co większe gałęzie łamały się spadając. Nie jestem jakoś specjalnie wrażliwy, ale tym razem to bardzo mi przeszkadzało.

Skrzypienie drzew, szum wiatru w koronach, trzask łamanych gałęzi to były według Prusów oznaki obecności boga lasu - Medinisa. Był on bardzo ważnym bóstwem w wierzeniach pruskich, opiekował się bowiem lasem, który żywił i bronił ludzi. Niejeden kronikarz polski, czy krzyżacki zauważał, że krainy pruskiej bronią nie tyle grody i zbrojni, ile nieprzebyte lasy, jeziora i bagna. Podsumowując, można powiedzieć, że odwiedził mnie dziś Medinis. Pytanie, czy roztaczał opiekę nad małym człowiekiem, czy próbował przepędzić obcego z Wielkiej Puszczy.

To jednak nie koniec nocnych przygód. Chyba wybrałem na nocleg ulubioną stołówkę dzików. W efekcie podchodziły do obozu trzykrotnie w ciągu nocy. Rycie, chrupanie, mlaskanie i chrumkanie nie dawało mi spać. Za każdym razem musiałem w końcu wstać i je przepłoszyć. Ale wracały. Nigdy więcej noclegów w buczynie. To też są niezwykłe stany emocjonalne... tylko trochę inaczej niezwykłe.

Migawka z wędrówki.

Nad ranem chyba wszystko się uspokaja, bo przysypiam na dłużej. Budzik nastawiony na szóstą wyrywa mnie z hamaka. To znaczy wyrywa. Bez przesady. Gdy dzwoni budzik zawsze wydaje mi się, że strzelają, ale nie zrywam się na równe nogi, tylko leżę, jak zabity. Przykładam się jeszcze na pięciominutową drzemkę. Dziki zapewne już ułożyły się do snu po nocnych harcach.

W sypialni.

Wreszcie wstaję i idę nad jezioro zmyć resztki tego słabego i rwanego snu. Noce już chłodne. Zaledwie 8 stopni na plusie. Lato przemija. Słońce oczywiście już nad horyzontem, ale resztka mgieł jeszcze na jeziorze.

Jezioro Jełguń.

W łazience.

Jezioro Jełguń.

Powrót z Jełgunia, ze względu na czas, planuję zrealizować w głównej mierze asfaltem. Plan planem, a życie rzycią. Asfalt prowadzący w kierunku jeziora Łańskiego i dalej wzdłuż jego wschodniego brzegu kończy się nagle na półwyspie Lalka. Dalej piach aż do krajowej 58-ki. To nie tak znowu daleko, ale chwile prowadzenia skutecznie mnie opóźniają, a Agnieszka na pewno czeka z kawą na mnie.

Gdzieś w okolicy Dzierzgunki.

Jesień? Już?

Najpierw zaczynam słyszeć drogę krajową. Chwilę później wyjeżdżam z lasu i w oddali widzę jakąś wieś.

Cywilizacja!

Okazuje się, że to Kurki. Dziś niepozorna wieś nad Łyną, ale w średniowieczu ważny ośrodek kultu - Kurkesadel [dosłownie siedziba Kurko]

Kurki.

Podjeżdżam do kościoła zlokalizowanego w najwyższym punkcie wsi.

Kurki - kościół....

Najprawdopodobniej w miejscu, gdzie dziś stoi kościół, we wczesnym średniowieczu znajdowało się jedno z ważniejszych miejsc kultu sławionej przez Prusów bogini urodzaju - Kurko [Curche]. Świętym zwierzęciem Kurko był... dzik. No i teraz dopiero do mnie dociera. W nocy, poza bogiem lasu, nawiedzała mnie Kurko pod postacią dzika.

Tablica na kościele.

I już wiem, że Łyna blisko. Podobnie, jak w Borach Tucholskich, co wioska nad rzeką, to tablica informująca, że Karol Wojtyła płynął tędy kajakiem. A o tym, że ja jechałem rowerem nie ma nic. No ale ja święty to nie jestem. A wracając do Prusów, w nazwach wielu okolicznych jezior i wsi zachowały się nazwy staro-pruskie, jak wspomniane Kurki, ale też Kiernoz, czy Maróz. Również nazwę nieodległego jeziora Świętego badacze wyprowadzają [oczywiście znaczeniowo] jeszcze z okresu pruskiego.

Teraz wracam do Ameryki, co zobrazuję zdjęciem wprawdzie wczorajszym, ale dziś wyglądało to niemalże tak samo.

Foto z wczoraj, ale pasuje.

...WIĘCEJ SŁÓW I OBRAZÓW ZNAJDZIESZ TRADYCYJNIE NA KOLE.

ZAPRASZAM.

Do wkrótce.

TAM, GDZIE MIESZKAJĄ BOGOWIE

Środa, 22 sierpnia 2018 | Komentarze: 2

Drugiego dnia pobytu, korzystając z przepustki ze szpitala wybieram się do nieistniejących wsi w południowej Warmii. Dlatego, że skrawki historii kryją się wszędzie. I czekają na mnie.

Migawka z wędrówki.

Po obiedzie namówiony przez Agnieszkę wyruszam na rower. Trochę dalej niż wczoraj. Pierwszą i jedyną zamieszkaną wsią na mojej trasie są Gryźliny. Tu zaopatruję się w wodę i odwiedzam wzniesiony w drugiej połowie XVI wieku kościół pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny i św. Wawrzyńca.

Niedaleko za Gryźlinami melduję się na bramie do lasu.

Dalej jadę przez uroku pełną Puszczę Napiwodzko - Ramucką, będącą częścią niegdysiejszej Wielkiej Puszczy, zwanej czasami Galindzką.

Wyznaczona trasa prowadzi mnie prosto na most nad Łyną. Most, którym kiedyś rzekę pokonywała droga do wsi Sójka i Jełguń. Dlaczego czas przeszły? Otóż most ten, podobnie, jak wspomniane wsie, nie istnieje. Spalił się. Taaaa, SIĘ spalił! Pozostały jedynie przyczółki. Liczę jednak, że i bez mostu dam radę pokonać Łynę w tej okolicy.

Przeprawa.

Osada, po której pozostał jedynie bruk, resztki fundamentów i przyczółki mostu, pierwotnie występowała pod pruską nazwą Estrich, zachowaną częściowo w nazwie pobliskiego jeziora Ustrych. Polska nazwa wsi - Soyka [później Sójka] pochodzi prawdopodobnie od nazwiska młynarza, którego młyn pracował na Łynie przy przeprawie.

Docieram do kolejnej Wsi, Której Nie Ma. Drugiej takiej na dzisiejszej trasie. Teren wsi, będący dziś jedynie łąką, oglądam w świetle niskiego już słońca. W cieniu w zasadzie.

Z uwagi na wilgoć i masę komarów, obóz zakładam kilkanaście metrów stąd w wysokim lesie bukowym. Potem spożywam kolację nad wodą. Ognisko rozpalam w celu li tylko rekreacyjnym. Ot taki kaprys.

Nad jeziorem Jełguń. 

...WIĘCEJ SŁÓW I OBRAZÓW ZNAJDZIESZ TRADYCYJNIE NA KOLE.

ZAPRASZAM.

Do wkrótce.

Unusual States of America

Wtorek, 21 sierpnia 2018 | Komentarze: 0

Przyszło nam pojechać do szpitala alergologicznego w Ameryce pod Olsztynkiem. Marię czekały tam czterodniowe testy alergiczne. Zdecydowaliśmy się jechać z córeczką oboje. Po pierwsze dziewczynom będzie raźniej ze mną. Po drugie nie muszę tłuc 170 kilometrów cztery razy, żeby je zawieźć i potem przywieźć, tylko dwa.

W związku z tym, że szpital zapewnia nocleg dla jednego opiekuna, ja muszę sam sobie uwić gniazdko na noc. I nie powiem, że bez przyjemności. Zabieram bowiem ze sobą rower i cały sprzęt do biwakowania. Zamierzam nocować gdzieś w najbliższej okolicy.

Migawka z wędrówki.

Pierwszego dnia do obiadu biagamy od gabinetu do gabinetu na badania i testy. Po obiedzie spacerujemy po rozległym i atrakcyjnym terenie szpitala [las, jezioro, ścieżki dydaktyczne, altany, ścieżki zdrowia itp.]. Później dłuższy czas spędzamy na kilku na zmianę placach zabaw. Nie powiem. Jest co robić w oczekiwaniu na wyniki testów.

Po kolacji, a jeszcze przed zachodem słońca opuszczam moje dziewczyny i udaję się na poszukiwanie noclegu. Założenie jest takie, żeby spać gdzieś niedaleko, po to, by rano jak najszybciej być z powrotem. Wybór pada na przepływającą nieopodal Pasłękę.

Kręcę się trochę po okolicy, bo nie po to wziąłem rower, żeby przejechać te marne kilkaset metrów wieczorem i rano, ale, jak już wspomniałem, nie jadę daleko. Ostatecznie wracam w pobliże szpitala, by około półtora kilometra od jego terenu zjechać w zarośniętą leśną drogę, która doprowadza mnie do reliktu młyna.

Relikt młyna na Pasłęce w pobliżu Ameryki.

Relikt młyna na Pasłęce w pobliżu Ameryki.

Dalej moja droga znika na rozległej łące nad rzeką. Wybieram miejsce, którego nie widać od strony wjazdu i już po zachodzie zakładam obóz na tę noc.

Długo jeszcze towarzyszy mi gasnąca łuna zachodzącego słońca, a później wschodzący Jowisz. Ukryty za lasem Księżyc nie przeszkadza w kontemplacji rozgwieżdzającego się nieba. Noc chłodna. Zanurzam się w śpiworze i nawet nie wiem kiedy zasypiam.

Budzi mnie krzyk żurawi na „mojej” łące. Podnoszę się cicho i spostrzegam, że jakieś 20 metrów ode mnie stoi stado saren. Nie sięgam po aparat. Nie mam śmiałości zburzyć tej chwili. Oczywiście one niemal natychmiast mnie dostrzegają i dostojnie odchodzą do lasu po drugiej stronie łąki. Niezwykłe stany emocjonalne związane z bliskim kontaktem z amerykańską przyrodą są nie do opisania, więc nie będę się produkował.

Późno-poranny widok z sypialni.

Rosa na setkach pajęczyn...

...oraz jeden z budowniczych - tygrzyk.

Jadę do dziewczyn.

Do wkrótce.

WŁÓCZĘGA PO ZIEMI CHEŁMIŃSKIEJ IV

Niedziela, 10 czerwca 2018 | Komentarze: 5

POWRÓT

Dziś ostatni dzień na ziemi chełmińskiej. Jedziemy do najbliższej stacji PKP. Do Grudziądza. Ale rozglądamy się uważnie i jeszcze na sam koniec kilka ciekawostek wyłapujemy.

Migawka z wędrówki.

Dziś jeszcze wcześniej budzi nas słońce. Oczywiście nie licząc pobudki o trzeciej, zafundowanej przez jakichś imprezowiczów, którzy przyjechali się wykąpać. Znowu muszę suszyć śpiwór, bo znowu spałem pod gołym niebem. Cudownie. W tym słońcu to jednak moment.

Kilka zdjęć:

Gdzieś w drodze.

Dębiniec. Kaplica.

Piaski. Kościół.

Buczek w piaskach. Bo piasków mało było.

Zjazd w dolinę Wisły.

...WIĘCEJ SŁÓW I OBRAZÓW ZNAJDZIESZ TRADYCYJNIE NA KOLE.

ZAPRASZAM.

Do wkrótce.