WUJEK PAWEŁEK, LOKOMOTYWA I PAN RYSIO

Piątek, 5 lutego 2021 | Komentarze: 0

Była taka wycieczka. Miała swój czas - październik ubiegłego roku. Miała też swoje miejsce - Prusy Górne - historyczna kraina na pograniczu trzech dawnych pruskich krain plemiennych: Pomezanii, Pogezanii i Sasinii. Wycieczka mniej pruska i bardziej kolejowa niż zakładałem. Dwóch chłopa, pięć dni w terenie, trochę gadania o historii, dużo gadania o niczym.

W ostatniej scenie mówię o tym, że montaż filmu może trochę potrwać. Potrwał!

Koniec opisu. Zapraszam na kilka zdjęć oraz dzieło filmowe w pięciu aktach.

Migawka z wędrówki.

Mapa wykluje się wkrótce. Tymczasem jeszcze kilka migawek.

Tomaryny.

Biwak nad Kanałem Duckim.

W drodze.

Nad Bartężkiem.

...WIĘCEJ OBRAZÓW I, O DZIWO, MNIEJ SŁÓW ZNAJDZIESZ TRADYCYJNIE NA KOLE, A WIĘCEJ FILMÓW W ZAKŁADCE FILM .

ZAPRASZAM.

Do wkrótce.

III KOCIEWSKA WŁÓCZĘGA

Piątek, 15 maja 2020 | Komentarze: 4

W ramach podreperowania zdrowia psychicznego skołatanego zagrożeniem epidemicznym ruszamy na trzydniowy wypad z daleka od ludzi i ich wirusów. Modyfikujemy zasadę siedź w domu do formy siedź na rowerze. Dla uspokojenia rodziny i służb dodam, że poza niezbędnymi wizytami w sklepach z zachowaniem ostrożności, absolutnie nie zamierzamy kontaktować się w ciągu tych trzech dni z ludźmi... w każdym razie żywymi.

Migawka z wędrówki.

Okolice Borowego Młyna.

Obóz nad jeziorem Trzebucz.

Gdzieś w trasie.

Krzywe Koło.

Bliskie spotkanie ze Strażą Leśną.

Gdzieś w trasie.

Na żółto-zielonym.

...WIĘCEJ TUTAJ.

ZAPRASZAM.

Do wkrótce.

2019: ODYSEJA PRUSKA - POMEZANIA [1/3]

Środa, 2 października 2019 | Komentarze: 0

Z DESZCZU POD GRUDZIĄDZ

Pierwszy z trzech dni w podróży przez Pomezanię - dawną pruską krainę plemienną, spustoszoną pod przykrywką krzewienia wiary przez najeźdźców z południa. Przejazd z ziemi chełmińskiej na północ, śladem polsko-pomorsko-krzyżackich hord, które w pierwszej połowie XIII wieku rozpoczęły inwazję... to znaczy akcję chrystianizacyjną w Prusach.

Migawka z wędrówki.

Nareszcie. Wracam w teren. Po prawie pół roku. Wiele się wydarzyło przez ten czas. Wiele dobrego i trochę złego, jak to w życiu. Jednak nic turystycznie, nic krajoznawczo. Ale wracam. The Trip Must Go On! Pierwszy dzień mojej krótkiej podróży przez Pomezanię to więcej przeczekiwania deszczu, niż jazdy, ale i tak fajnie jest!

Grudziądz.

Parski.

Parski.

W Górach Łosiowych.

Koniec dnia.

...WIĘCEJ SŁÓW I OBRAZÓW ZNAJDZIESZ TRADYCYJNIE NA KOLE.

ZAPRASZAM.

Do wkrótce.

2019: ODYSEJA PRUSKA - SASINIA [D4]

Poniedziałek, 8 kwietnia 2019 | Komentarze: 0

O ZAMKU, PEWNEJ BITWIE I BABACH

Migawka z wędrówki.

Czwarty dzień to dzień powrotu. Pociąg z Iławy, na który zamierzam zdążyć odjeżdża wczesnym popołudniem, więc mam pół dnia, na zobaczenie jeszcze tego i owego w tym rejonie. A jest tu co zobaczyć i o czym opowiedzieć.

Poranek w okolicy Łążyna.

Łążyn - grodzisko.

Prątnica - kościół.

Lubawa - zamek?

Lubawa - grodzisko?

...WIĘCEJ SŁÓW I OBRAZÓW ZNAJDZIESZ TRADYCYJNIE NA KOLE.

ZAPRASZAM.

Do wkrótce.

2019: ODYSEJA PRUSKA - SASINIA [D3]

Niedziela, 7 kwietnia 2019 | Komentarze: 0

ZASKAKUJĄCE ZWROTY AKCJI

Migawka z wędrówki.

Dzień trzeci mojej wycieczki zaskakuje mnie najpierw budzeniem, którego nie zamawiałem, a następnie nieoczekiwaną zmianą planów. Miałem jechać na wschód i południe, a pojadę na zachód. Ale najpierw pokręcę się po okolicy i, mimo wszystko, będzie pięknie. A grodzisk dziś będzie dostatek.

Poranek nad jeziorem Dąbrowa Mała.

Stare Miasto - Długi Gród.

Dąbrówno - krzyżacki gródek strażniczy.

Lesiak - grodzisko.

Łążyn - kolacja.

...WIĘCEJ SŁÓW I OBRAZÓW ZNAJDZIESZ TRADYCYJNIE NA KOLE.

ZAPRASZAM.

Do wkrótce.

TAM, GDZIE MIESZKAJĄ BOGOWIE

Czwartek, 23 sierpnia 2018 | Komentarze: 2

Noc nie należała do najspokojniejszych. Zaczęło się koło północy. Chyba zerwał się lekki wiatr. Nie słyszałem go, ale z koron drzew zaczęły spadać... nie wiem... gałązki?, żołędzie? buczyna?. Zanim dolatywały do ziemi kilkakrotnie uderzały o liście. Co większe gałęzie łamały się spadając. Nie jestem jakoś specjalnie wrażliwy, ale tym razem to bardzo mi przeszkadzało.

Skrzypienie drzew, szum wiatru w koronach, trzask łamanych gałęzi to były według Prusów oznaki obecności boga lasu - Medinisa. Był on bardzo ważnym bóstwem w wierzeniach pruskich, opiekował się bowiem lasem, który żywił i bronił ludzi. Niejeden kronikarz polski, czy krzyżacki zauważał, że krainy pruskiej bronią nie tyle grody i zbrojni, ile nieprzebyte lasy, jeziora i bagna. Podsumowując, można powiedzieć, że odwiedził mnie dziś Medinis. Pytanie, czy roztaczał opiekę nad małym człowiekiem, czy próbował przepędzić obcego z Wielkiej Puszczy.

To jednak nie koniec nocnych przygód. Chyba wybrałem na nocleg ulubioną stołówkę dzików. W efekcie podchodziły do obozu trzykrotnie w ciągu nocy. Rycie, chrupanie, mlaskanie i chrumkanie nie dawało mi spać. Za każdym razem musiałem w końcu wstać i je przepłoszyć. Ale wracały. Nigdy więcej noclegów w buczynie. To też są niezwykłe stany emocjonalne... tylko trochę inaczej niezwykłe.

Migawka z wędrówki.

Nad ranem chyba wszystko się uspokaja, bo przysypiam na dłużej. Budzik nastawiony na szóstą wyrywa mnie z hamaka. To znaczy wyrywa. Bez przesady. Gdy dzwoni budzik zawsze wydaje mi się, że strzelają, ale nie zrywam się na równe nogi, tylko leżę, jak zabity. Przykładam się jeszcze na pięciominutową drzemkę. Dziki zapewne już ułożyły się do snu po nocnych harcach.

W sypialni.

Wreszcie wstaję i idę nad jezioro zmyć resztki tego słabego i rwanego snu. Noce już chłodne. Zaledwie 8 stopni na plusie. Lato przemija. Słońce oczywiście już nad horyzontem, ale resztka mgieł jeszcze na jeziorze.

Jezioro Jełguń.

W łazience.

Jezioro Jełguń.

Powrót z Jełgunia, ze względu na czas, planuję zrealizować w głównej mierze asfaltem. Plan planem, a życie rzycią. Asfalt prowadzący w kierunku jeziora Łańskiego i dalej wzdłuż jego wschodniego brzegu kończy się nagle na półwyspie Lalka. Dalej piach aż do krajowej 58-ki. To nie tak znowu daleko, ale chwile prowadzenia skutecznie mnie opóźniają, a Agnieszka na pewno czeka z kawą na mnie.

Gdzieś w okolicy Dzierzgunki.

Jesień? Już?

Najpierw zaczynam słyszeć drogę krajową. Chwilę później wyjeżdżam z lasu i w oddali widzę jakąś wieś.

Cywilizacja!

Okazuje się, że to Kurki. Dziś niepozorna wieś nad Łyną, ale w średniowieczu ważny ośrodek kultu - Kurkesadel [dosłownie siedziba Kurko]

Kurki.

Podjeżdżam do kościoła zlokalizowanego w najwyższym punkcie wsi.

Kurki - kościół....

Najprawdopodobniej w miejscu, gdzie dziś stoi kościół, we wczesnym średniowieczu znajdowało się jedno z ważniejszych miejsc kultu sławionej przez Prusów bogini urodzaju - Kurko [Curche]. Świętym zwierzęciem Kurko był... dzik. No i teraz dopiero do mnie dociera. W nocy, poza bogiem lasu, nawiedzała mnie Kurko pod postacią dzika.

Tablica na kościele.

I już wiem, że Łyna blisko. Podobnie, jak w Borach Tucholskich, co wioska nad rzeką, to tablica informująca, że Karol Wojtyła płynął tędy kajakiem. A o tym, że ja jechałem rowerem nie ma nic. No ale ja święty to nie jestem. A wracając do Prusów, w nazwach wielu okolicznych jezior i wsi zachowały się nazwy staro-pruskie, jak wspomniane Kurki, ale też Kiernoz, czy Maróz. Również nazwę nieodległego jeziora Świętego badacze wyprowadzają [oczywiście znaczeniowo] jeszcze z okresu pruskiego.

Teraz wracam do Ameryki, co zobrazuję zdjęciem wprawdzie wczorajszym, ale dziś wyglądało to niemalże tak samo.

Foto z wczoraj, ale pasuje.

...WIĘCEJ SŁÓW I OBRAZÓW ZNAJDZIESZ TRADYCYJNIE NA KOLE.

ZAPRASZAM.

Do wkrótce.

Unusual States of America II

Czwartek, 23 sierpnia 2018 | Komentarze: 7

Trzecią noc spędzam ponownie na skraju "mojej" łąki nad Pasłęką.

Migawka z wędrówki.

Początkowo staram się znaleźć w pobliżu inne miejsce na nocleg. Chociaż to z przedwczoraj było bardzo dobre. W drodze ku rzece trafiam na kamienny drogowskaz dający nadzieję na ciekawy nocleg.

Miejsce jednak okazuje się na tyle nieciekawe, że odpuszczam. Słońce nisko. Jadę więc na miejsce przedwczorajszego noclegu.

Szybko rozkładam hamak i płachtę i do późna siedzę kontemplując piękno wieczoru. I znowu niezwykłe emocje związane z bliskim kontaktem z naturą.

Wstaję o 5:30, by przed udaniem się do szpitala pobiegać po łące z aparatem.

Pakuję sprzęt i opuszczam "moją" łąkę.

Jadę do dziewczyn i ruszamy do Gdańska.

TAM, GDZIE MIESZKAJĄ BOGOWIE

Środa, 22 sierpnia 2018 | Komentarze: 2

Drugiego dnia pobytu, korzystając z przepustki ze szpitala wybieram się do nieistniejących wsi w południowej Warmii. Dlatego, że skrawki historii kryją się wszędzie. I czekają na mnie.

Migawka z wędrówki.

Po obiedzie namówiony przez Agnieszkę wyruszam na rower. Trochę dalej niż wczoraj. Pierwszą i jedyną zamieszkaną wsią na mojej trasie są Gryźliny. Tu zaopatruję się w wodę i odwiedzam wzniesiony w drugiej połowie XVI wieku kościół pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny i św. Wawrzyńca.

Niedaleko za Gryźlinami melduję się na bramie do lasu.

Dalej jadę przez uroku pełną Puszczę Napiwodzko - Ramucką, będącą częścią niegdysiejszej Wielkiej Puszczy, zwanej czasami Galindzką.

Wyznaczona trasa prowadzi mnie prosto na most nad Łyną. Most, którym kiedyś rzekę pokonywała droga do wsi Sójka i Jełguń. Dlaczego czas przeszły? Otóż most ten, podobnie, jak wspomniane wsie, nie istnieje. Spalił się. Taaaa, SIĘ spalił! Pozostały jedynie przyczółki. Liczę jednak, że i bez mostu dam radę pokonać Łynę w tej okolicy.

Przeprawa.

Osada, po której pozostał jedynie bruk, resztki fundamentów i przyczółki mostu, pierwotnie występowała pod pruską nazwą Estrich, zachowaną częściowo w nazwie pobliskiego jeziora Ustrych. Polska nazwa wsi - Soyka [później Sójka] pochodzi prawdopodobnie od nazwiska młynarza, którego młyn pracował na Łynie przy przeprawie.

Docieram do kolejnej Wsi, Której Nie Ma. Drugiej takiej na dzisiejszej trasie. Teren wsi, będący dziś jedynie łąką, oglądam w świetle niskiego już słońca. W cieniu w zasadzie.

Z uwagi na wilgoć i masę komarów, obóz zakładam kilkanaście metrów stąd w wysokim lesie bukowym. Potem spożywam kolację nad wodą. Ognisko rozpalam w celu li tylko rekreacyjnym. Ot taki kaprys.

Nad jeziorem Jełguń. 

...WIĘCEJ SŁÓW I OBRAZÓW ZNAJDZIESZ TRADYCYJNIE NA KOLE.

ZAPRASZAM.

Do wkrótce.

Unusual States of America

Wtorek, 21 sierpnia 2018 | Komentarze: 0

Przyszło nam pojechać do szpitala alergologicznego w Ameryce pod Olsztynkiem. Marię czekały tam czterodniowe testy alergiczne. Zdecydowaliśmy się jechać z córeczką oboje. Po pierwsze dziewczynom będzie raźniej ze mną. Po drugie nie muszę tłuc 170 kilometrów cztery razy, żeby je zawieźć i potem przywieźć, tylko dwa.

W związku z tym, że szpital zapewnia nocleg dla jednego opiekuna, ja muszę sam sobie uwić gniazdko na noc. I nie powiem, że bez przyjemności. Zabieram bowiem ze sobą rower i cały sprzęt do biwakowania. Zamierzam nocować gdzieś w najbliższej okolicy.

Migawka z wędrówki.

Pierwszego dnia do obiadu biagamy od gabinetu do gabinetu na badania i testy. Po obiedzie spacerujemy po rozległym i atrakcyjnym terenie szpitala [las, jezioro, ścieżki dydaktyczne, altany, ścieżki zdrowia itp.]. Później dłuższy czas spędzamy na kilku na zmianę placach zabaw. Nie powiem. Jest co robić w oczekiwaniu na wyniki testów.

Po kolacji, a jeszcze przed zachodem słońca opuszczam moje dziewczyny i udaję się na poszukiwanie noclegu. Założenie jest takie, żeby spać gdzieś niedaleko, po to, by rano jak najszybciej być z powrotem. Wybór pada na przepływającą nieopodal Pasłękę.

Kręcę się trochę po okolicy, bo nie po to wziąłem rower, żeby przejechać te marne kilkaset metrów wieczorem i rano, ale, jak już wspomniałem, nie jadę daleko. Ostatecznie wracam w pobliże szpitala, by około półtora kilometra od jego terenu zjechać w zarośniętą leśną drogę, która doprowadza mnie do reliktu młyna.

Relikt młyna na Pasłęce w pobliżu Ameryki.

Relikt młyna na Pasłęce w pobliżu Ameryki.

Dalej moja droga znika na rozległej łące nad rzeką. Wybieram miejsce, którego nie widać od strony wjazdu i już po zachodzie zakładam obóz na tę noc.

Długo jeszcze towarzyszy mi gasnąca łuna zachodzącego słońca, a później wschodzący Jowisz. Ukryty za lasem Księżyc nie przeszkadza w kontemplacji rozgwieżdzającego się nieba. Noc chłodna. Zanurzam się w śpiworze i nawet nie wiem kiedy zasypiam.

Budzi mnie krzyk żurawi na „mojej” łące. Podnoszę się cicho i spostrzegam, że jakieś 20 metrów ode mnie stoi stado saren. Nie sięgam po aparat. Nie mam śmiałości zburzyć tej chwili. Oczywiście one niemal natychmiast mnie dostrzegają i dostojnie odchodzą do lasu po drugiej stronie łąki. Niezwykłe stany emocjonalne związane z bliskim kontaktem z amerykańską przyrodą są nie do opisania, więc nie będę się produkował.

Późno-poranny widok z sypialni.

Rosa na setkach pajęczyn...

...oraz jeden z budowniczych - tygrzyk.

Jadę do dziewczyn.

Do wkrótce.

ZAKUPY

Niedziela, 24 czerwca 2018 | Komentarze: 0